Η Ελισάβετ Αβραμίδου είναι Ελληνοσουηδέζα ηθοποιός του Bollywood, με συμμετοχές και μεγάλους πρωταγωνιστικούς ρόλους σε ταινίες, shows, video clips και διαφημίσεις τόσο στην Ινδία, όπου και ξεχωρίζει ως η «Ελληνίδα Θεά», όσο στη Σουηδία και το Ιράν, ενώ το 2019 βραβεύτηκε από τα Sol Lions Gold Awards ως η καλύτερη performer της χρονιάς.

Γεννήθηκε στις 29 Ιουλίου του 1990 στη Σουηδία και μεγάλωσε στη Στοκχόλμη από μητέρα Σουηδέζα, ηθοποιό, και Πόντιο πατέρα, μουσικό, από το Πρόχωμα. Το ελληνικό στοιχείο ήταν πολύ έντονο στο πατρικό της σπίτι και την παιδική της ηλικία, καθώς πήγε σε ελληνικό σχολείο και τα καλοκαίρια της επισκεπτόταν την Ελλάδα για να δει συγγενείς και να πάει στα πανηγύρια, με τους Ποντιακούς χορούς που τόσο αγαπούσε και αγαπά μέχρι και σήμερα.

Η ταλαντούχα ηθοποιός ήταν μόλις 5 χρονών όταν είδε για πρώτη φορά ένα Μπόλιγουντ τραγούδι στη σουηδική τηλεόραση και «μαγεύτηκε» από τον ρυθμό, τη μελωδία, τις κινήσεις, τα έντονα χρώματα και τα ακόμα πιο έντονα πάθη, που μετουσιώνονταν στο τραγούδι. Ρώτησε να μάθει περί τίνος επρόκειτο, «γιατί ήθελα και εγώ να χορεύω, να εκφράζομαι και να ντύνομαι έτσι, όπως αυτές οι κοπέλες», λέει σε συνέντευξή της στην «Καθημερινή».

Στην εφηβεία και στα πρώτα ενήλικα χρόνια της, η Έλλη έχτιζε βάσεις για να πετύχει το όνειρό της, να γίνει ένα αστέρι του Bollywood, με μαθήματα ινδικών χορών και με τη βοήθεια στην υποκριτική από την καταξιωμένη ηθοποιό μητέρα της, Maria Granlund, που είχε μεταξύ άλλων παίξει στην ταινία του Μπέργκμαν, «Φάνι και Αλέξανδρος». Συμμετείχε σε μια εφηβική ταινία και σε μια τηλεοπτική σειρά, συνειδητοποιώντας πόσο πολύ της άρεσε ο φακός.

Στα 17, η AvrRam, όπως είναι το καλλιτεχνικό της, έγινε μέλος του Sundbyberg, του Pardesi Dance Group με έδρα τη Στοκχόλμη και έδωσε χορευτικές παραστάσεις, πρωτίστως σε τραγούδια Bollywood. Αργότερα, συμμετείχε σε υποκριτικά projects στη Σουηδία με το πιο αξιοσημείωτο να είναι η ρομαντική ταινία δράματος κι εγκλήματος, «Förbjuden Frukt», όπου έπαιξε τον ρόλο της Selen -της έφηβης φίλης του πρωταγωνιστή.

Το 2011, επισκέφτηκε με τη μητέρα της τη Βομβάη της Ινδίας, όπου έμειναν για δύο εβδομάδες, με στόχο να δει από κοντά το πώς λειτουργούσε το καλλιτεχνικό σύστημα, να συνειδητοποιήσει αν την ικανοποιούσε και αν μπορούσε να ανταπεξέλθει. «Δεν ήταν καθόλου εύκολο γιατί πρώτα από όλα πρέπει να ψάξεις ατζέντη και δεν είναι απλή υπόθεση. Στην Ινδία, υπάρχουν πάρα πολλά κορίτσια που έχουν όνειρα και φιλοδοξίες για να κάνουν καριέρα στο Bollywood, ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος» εξηγεί η καλλιτέχνις. Όταν τελικά βρήκε ατζέντη, έκλεισε τις πρώτες της δουλειές σε φωτογραφήσεις και διαφημιστικά κι έπειτα έλαβε μέρος σε ένα ριάλιτι, το Big Boss, καταφέρνοντας έτσι να μπει στα σπίτια των Ινδών, να τη μάθουν και να την καλωσορίσουν.

Η απόκτηση ενός ρόλου σε ταινία Bollywood ήταν ιδιαίτερα δύσκολη για την Ελληνοσουηδέζα, καθώς δε μιλούσε καθόλου χίντι. Όσο ζούσε στη Σουηδία, είχε κάνει μαθήματα ινδικών, «αλλά άλλο να μιλάς κι άλλο να παίζεις στα ινδικά», όπως παραδέχτηκε η ίδια. Τρεις μήνες μετά την άφιξή της, δέχτηκε πρόταση για να παίξει στο κωμικό θρίλερ «Mickey Virus», για του οποίου την ακρόαση ζήτησε από τον σκηνοθέτη να της στείλει το σενάριο για να μπορεί να απομνημονεύσει τις λέξεις, αφού δεν ήξερε ακόμα χίντι. «Μου έστειλαν τέσσερις σελίδες διαλόγου και δεν υπήρχε κανείς που θα μπορούσε να μου πει πώς να προφέρω ορισμένες λέξεις. Στην ακρόαση, τους άρεσε η υποκριτική μου, αλλά η προφορά δεν ήταν σωστή». Ήταν υποψήφια σε μία λίστα 200 άλλων υποψηφίων και στο τέλος κατάφερε να περάσει μπροστά από όλες και να πάρει τον ρόλο.

Στην αρχή, τη ζητούσαν για ρόλους ξένης και όχι Ινδής, αλλά εκείνη αρνιόταν. «Αν μια φορά παίξεις την ξένη, τότε θα σου δίνουν μόνο τέτοιους ρόλους και δεν ήθελα να μου κολλήσουν αυτή την ετικέτα. Σήμερα πια, κανείς δε μου προτείνει ρόλους ξένης και παίζω το κορίτσι που ερωτεύεται ο ήρωας», όπως παραδέχεται η Έλλη Αβραμίδου.

Πλέον, μετά από μαθήματα, μιλάει άπταιστα χίντι, κάτι που εξέπληττε στην αρχή τους ανθρώπους της εγχώριας βιομηχανίας του θεάματος. «Όταν είσαι Ευρωπαίος και θέλεις να σταδιοδρομήσεις εδώ, πρέπει να κάνεις τριπλή δουλειά για να πείσεις», ομολογεί η ίδια, που έχει αρχίσει να μαθαίνει και τις υπόλοιπες διαλέκτους της χώρας. «Έχω παίξει σε δύο ταινίες που προορίζονταν για τη νότια Ινδία, όπου δε μιλούν χίντι. Τα γυρίσματά τους έγιναν, μάλιστα, εν μέρει στην Αθήνα».

Η πορεία της και η δημοτικότητά της είναι μόνο ανοδικές τα τελευταία χρόνια, με αποκορύφωμα τη διάκρισή της από το Sol Lions Gold Awards, που στο πρόσωπό της αναγνώρισε την καλύτερη performer της χρονιάς. Το βραβείο ήταν αναμενόμενο, καθώς το βιντεοκλίπ του τραγουδιού «Chama Chama», που γυρίστηκε για την ταινία «Fraud Saiyyan», έχουν παρακολουθήσει μέσω του YouTube περισσότεροι από 100 εκατομμύρια χρήστες. Μέχρι σήμερα, έχει γυρίσει συνολικά δέκα ταινίες, έχει συμμετάσχει σε τέσσερα τηλεοπτικά προγράμματα, ενώ το 2019 κάνει τα γυρίσματα για τρεις σειρές στο Netflix και στο Αmazon prime.

Η ίδια λέει πως το τραγούδι και ο χορός είναι αναπόσπαστα στοιχεία των ινδικών ταινιών και ότι αυτή είναι μία από τις πολλές διαφορές μεταξύ ινδικού και ευρωπαϊκού κινηματογράφου, ενώ στην ερώτηση για το ποια είναι τα δυνατά στοιχεία που πρέπει να έχει κάποιος για να κάνει καριέρα στο Bollywood, απαντά «Χρειάζονται, κατά τη γνώμη μου, περισσότερα ταλέντα από όσα πρέπει να έχει ένας χολιγουντιανός ηθοποιός. Στο Bollywood επιβάλλεται να χορεύεις, να τραγουδάς και, φυσικά, να παίζεις. Αυτό που με ξεχωρίζει από άλλες συναδέλφους μου είναι η καλή μου χορευτική κίνηση, αλλά και η ικανότητά μου να μαθαίνω γρήγορα τις χορογραφίες».

Σήμερα, έχει πλέον αντιληφθεί τους λόγους για τους οποίους ένιωσε από παιδί οικειότητα με την ινδική κουλτούρα. «Ο ρυθμός και η μελωδία μοιάζουν τόσο πολύ με τα παλιά ελληνικά τραγούδια, ρεμπέτικα, σμυρναίικα και λαϊκά, μέσα στα οποία εγώ μεγάλωσα». O πατέρας της, Γιάννης Αβραμίδης, συνήθιζε να κάνει πρόβες με το ελληνικό του γκρουπ στο σπίτι. «Όλη η ζωή μας ήταν greek style, ακόμα και η Σουηδέζα μητέρα μου γνωρίζει ελληνικά και ποντιακά, τραγουδάει δε και μαγειρεύει ελληνικά», λέει όλο καμάρι η Έλλη, που θέλει να κάνει τη βάση της στην Αθήνα κάποια στιγμή στο μέλλον, «Αναζητώ πάντα το πλησιέστερο ποντιακό πανηγύρι. Άπαξ και πάω, δεν σταματώ να χορεύω», που έμαθε μαζί με τον αδελφό της τα βήματα για το κοτσάλι και το ομάλ στον ποντιακό σύλλογο Στοκχόλμης.

Όσον αφορά τα ινδικά ΜΜΕ και το κατα πόσο αναφέρονται στην ελληνική καταγωγή της, η ίδια απαντά «Συχνά με αποκαλούν «Ελληνίδα θεά» και είμαι πολύ περήφανη όταν μιλούν με κολακευτικά λόγια για την ελληνική πλευρά του χαρακτήρα μου!».