Μια νέα διεθνής επιστημονική έρευνα, με τη συμμετοχή διακεκριμένης Ελληνίδας, αποκαλύπτει πως οι Νεάντερταλ χρησιμοποιούσαν φυτικά αναλγητικά και πιθανώς τον μύκητα της πενικιλίνης, χιλιάδες χρόνια πριν την ανακάλυψη των αντιβιοτικών. Σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσίευσαν οι επιστήμονες φαίνεται πως μασούσαν τον φλοιό από το δέντρο της λεύκας, ο οποίος περιέχει μια χημική ουσία (σαλικυλικό οξύ), που αποτελεί το ενεργό συστατικό της σημερινής ασπιρίνης.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον καθηγητή ‘Αλαν Κούπερ, διευθυντή του Αυστραλιανού Κέντρου Αρχαίου DNA του Πανεπιστημίου της Αδελαΐδας έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό “Nature”.

Στην ερευνητική ομάδα συμμετέχει η Κατερίνα Χαρβάτη, η οποία εργάζεται στο Κέντρο Senckenberg Ανθρώπινης Εξέλιξης και Παλαιοπεριβάλλοντος στο Πανεπιστήμιο του Tübingen. Είναι μια εκ των κορυφαίων επιστημόνων που ασχολούνται με την εξέλιξη του ανθρώπου, χρησιμοποιώντας τις πιο σύγχρονες μεθόδους αναλυτικής, όπως η εικονική ανθρωπολογία. Η έρευνά της επικεντρώνεται στην παλαιοβιολογία των Νεάντερταλ και την προέλευση των σύγχρονων ανθρώπων.

Η μελέτη βασίστηκε στην ανάλυση DNA που βρέθηκε στην τρυγία (πέτρα) της οδοντοστοιχίας τεσσάρων Νεάντερταλ, οι οποίοι ζούσαν πριν από περίπου 42.000 έως 50.000 χρόνια στην Ευρώπη. Είναι οι αρχαιότερες οδοντικές πλάκες που έχουν ποτέ αναλυθεί γενετικά.

Τα μικρόβια και τα υπολείμματα τροφής που ήταν κολλημένα στα δόντια αποτελούν ένα «παράθυρο» στο μακρινό παρελθόν, επιτρέποντας στους επιστήμονες να κάνουν βάσιμες εικασίες για τη διατροφή και τα «φάρμακα» των Νεάντερταλ.

«Η συμπεριφορά τους και η διατροφή τους μοιάζει πολύ πιο εξεζητημένη και πολύ πιο όμοια με τη δική μας, με πολλούς τρόπους. Βρήκαμε ότι ένας από τους Νεάντερταλ έτρωγε ασπιρίνη και ανακαλύψαμε τον μύκητα της πενικιλίνης μέσα του. Η χρήση αντιβιοτικών είναι άκρως εντυπωσιακή. Ασφαλώς τα ευρήματά μας έρχονται σε αντίθεση με την μάλλον απλοϊκή εικόνα που έχει σχηματισθεί για τους αρχαίους συγγενείς μας στη λαϊκή φαντασία», είπε ο Κούπερ.

Φαίνεται πως οι Νεάντερταλ είχαν ήδη αποκτήσει αρκετές γνώσεις για τα φυτά με αναλγητικές, αντιφλεγμονώδεις και άλλες θεραπευτικές ιδιότητες. Μπορούσαν έτσι να ανακουφίσουν με αυτά ένα στομαχόπονο λόγω π.χ. της εισβολής κάποιου παρασίτου στο έντερο τους ή κάποιον πονόδοντο.