Η αγάπη για τα ταξίδια, από μόνη της, έχει τη δύναμη να σε οδηγήσει να ανακαλύψεις τόπους μαγικούς, κουλτούρες και πολιτισμούς που απέχουν παρασάγγας από όσα μπορεί να βιώνει στην καθημερινότητά του ένας πολίτης του δυτικού κόσμου. Όταν δε αυτή η αγάπη, συνδυάζεται και με την αγάπη για την προσφορά και τον άνθρωπο, τότε μπορεί να βγάλει στην επιφάνεια μία προσωπικότητα που να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση. Μία τέτοια περίπτωση, είναι ο Δημήτρης Κατσαντώνης.

«Από μικρός γυρίζοντας την Ευρώπη αρχικά, αναρωτιόμουν πώς είναι οι ζωές των κατοίκων υπανάπτυκτων χωρών», λέει ο ίδιος σε πρόσφατη συνέντευξή του και συνεχίζει: «πάντα ήθελα με κάποιον τρόπο να μπορούσα να βοηθήσω κατοίκους χωριών, σε περιοχές του κόσμου, όπου οι ανέσεις οι δικές μας δεν είναι αυτονόητες».

Η ζωή του απόστρατος του ελληνικού στρατού, άλλαξε ριζικά με αφορμή ένα ταξίδι – δώρο από τον πατέρα του, για την επιτυχία του στις πανελλαδικές εξετάσεις και την εισαγωγή του στη σχολή που επιθυμούσε. Ήδη έχει επισκεφθεί 65 χώρες σε κάθε γωνία του πλανήτη, τις περισσότερες φορές όχι για τουρισμό, αλλά για να βοηθήσει κυρίως κοινότητες στην Αφρική, βελτιώνοντας τις συνθήκες της καθημερινότητάς τους με ουσιαστικές παρεμβάσεις, μέσω της εθελοντικής ομάδας στην οποία είναι ενεργό μέλος. Μία ομάδα που κατασκευάζει σχολεία, ιατρεία, κλειστές αγορές, ακόμα και σπίτια από λάσπη με τη βοήθεια των ντόπιων.

«Όλα ξεκίνησαν από το δώρο που μου έκανε ο πατέρας μου με την επιτυχία μου να εισαχθώ στην στρατιωτική σχολή Ευελπίδων. Το δώρο του ήταν ένα ταξίδι στην Αμερική και συγκεκριμένα στην Βοστόνη», εξηγεί ο Δημήτρης Κατσαντώνης.

«Να φανταστείς», τονίζει, «τότε επιτρεπόταν το κάπνισμα στο αεροπλάνο. Έπειτα από έναν μήνα στην Αμερική, κατάλαβα ότι όσο πιο πολύ θα ταξίδευα στη ζωή μου, τόσο πιο ολοκληρωμένος θα ένιωθα. Φυσικά όσο ήμουν στην υπηρεσία ήταν δύσκολο να κάνω μεγάλα, πολλών ημερών ταξίδια, έτσι επέλεγα χώρες της Ευρώπης».

Σε αρκετές από τις χώρες που έχει ταξιδέψει, έχει πάει πάνω από μία φορά, διότι έτσι, όπως λέει, «εμβαθύνεις πολύ πιο ουσιαστικά στον τρόπο ζωής των κατοίκων της».

Σε κάποιο από τα ταξίδια του στην Αφρική, εντελώς τυχαία, ήρθε σε επαφή με μια οργάνωση που διοργάνωνε ταξίδια προσφοράς σε περιοχές της Αφρικής και της Ασίας. Έτσι συμμετείχε σε ένα ταξίδι στην Τανζανία και το χωριό Γκόνγκο.

«Το έργο της οργάνωσης ήταν καταπληκτικό, είχαν φτιάξει σχολείο, ιατρείο, κλειστή αγορά, οπότε η ομάδα μας, με τη βοήθεια των ντόπιων, κατασκεύασε σπίτια από λάσπη και ένα θερμοκήπιο. Η δουλειά πολύ σκληρή, αλλά η ευτυχία τεράστια», σημειώνει ο Δημήτρης Κατσαντώνης και συνεχίζει: «Το μόνο που μπορούσαν να μας προσφέρουν ήταν ένα χαμόγελο και ένα λουλούδι χαραγμένο στο χώμα ως δώρο. Τα χαμόγελα και η αγάπη των ντόπιων και ειδικά των παιδιών, δεν μπορούν να αποτυπωθούν σε λίγες γραμμές. Είναι ευλογία να έρχεται ο γηραιότερος του χωριού στην Κένυα και να θέλει να σου φιλήσει τα χέρια, επειδή απλά έβαψες το σχολείο. Σκοπός μας ήταν όχι μόνο να κατασκευάσουμε κάποια κτίσματα, πιο πολύ θέλαμε να εκπαιδεύσουμε τους ντόπιους να εκμεταλλεύονται τη φύση, χωρίς να την καταστρέφουν. Ελπίζω να συνεχίσω και σε άλλες χώρες ειδικά της “μαμάς Αφρικής”. Όποιος τολμήσει ένα ταξίδι προσφοράς σε κάποια χώρα της Αφρικής, θα αναθεωρήσει πολλά πράγματα για τον εαυτό του, τις ανάγκες του και την ίδια τη ζωή.».

Περιγράφοντας τις πιο παράξενες εμπειρίες του, αναφέρθηκε στη Βολιβία, όπου τα βότανα με μαγικές ιδιότητες και τα ξόρκια, αποτελούν σημείο αναφοράς για την καθημερινότητα των ανθρώπων. Παράλληλα αναφέρθηκε στο Περού και στο μυστήριο του πολιτισμού και των κατασκευών των Ίνκας, ενώ δεν παρέλειψε να επισημάνει και δύσκολες στιγμές: «Τα βράδια στους δρόμους της πρωτεύουσας του Βιετνάμ, ήταν απίστευτα δύσκολα για μένα. Περπατούσα σε δρόμους που δεν ήταν τουριστικοί και σταματούσαν μηχανάκια δίπλα μου, για να μου πουλήσουν την πραμάτεια τους, που ήταν ανήλικα κορίτσια. Μου ήταν αδιανόητο, ειδικά όταν έμαθα ότι οι πωλητές, ήταν οι ίδιοι οι πατεράδες τους. Δεν θα τις ξεχάσω ποτέ αυτές τις εικόνες. Ήταν γροθιά στο στομάχι μου. Είναι δύσκολο να συλλάβει ο ανθρώπινος νους, πόσο υποβαθμισμένος είναι ο ρόλος της γυναίκας σε πολλές χώρες, ειδικά στην Αφρική και αυτό καλλιεργείται από μικρή ηλικία.

Κάθε του ταξίδι, το σχεδιάζει για μήνες. Ο ίδιος δεν έχει θέμα το φαγητό του να είναι από υπαίθριες αγορές και να μείνει σε hostel ώστε να χαμηλώσει το κόστος ενός ταξιδιού. Όμως για να ταξιδέψει κάποιος με ασφάλεια σε επικίνδυνα μέρη, θα πρέπει να ακολουθεί κάποιους συγκεκριμένους κανόνες. Όπως επισημαίνει, «σε όλα μου τα ταξίδια είχα έναν κανόνα. Να μην προκαλώ με ακριβά αντικείμενα πάνω μου και να μη δείχνω, όσο είναι δυνατόν ότι είμαι τουρίστας. Περπατάω στις περιοχές που επισκέπτομαι, σαν να είμαι ένα με τους ντόπιους. Ένα από τα αγαπημένα μου μέρη, σε κάθε γωνιά του κόσμου, είναι οι υπαίθριες αγορές. Μέσα σ’ αυτές τις αγορές γνωρίζεις την αλήθεια κάθε τόπου».