Η Νάταλι Μπακόπουλος γεννήθηκε στο Ντιτρόιτ από Ουκρανή μητέρα και Έλληνα πατέρα. Μεγάλωσε σε μια οικογένεια όπου κυριαρχούσε η νοσταλγία του πατέρα της για την πατρίδα. Ωστόσο, δεν είχε εικόνα της Ελλάδας, παρά μόνο μέσα από οικογενειακές περιγραφές και το τηλέφωνο στο οποίο μιλούσε με τη γιαγιά της στα μέσα της δεκαετίας του 1970.

Όπως η ίδια υποστηρίζει ενδεχομένως αυτή η απόσταση από την πατρίδα και ότι έβαζε τη φαντασία της να δουλέψει για να σχηματίσει την εικόνα της Ελλάδας, να την οδήγησαν στο να γίνει συγγραφέας.

Οι πρώτες συγγραφικές δουλειές της Νάταλι Μπακόπουλος, ήταν διηγήματα σε περιοδικά και ανθολογίες, για τις οποίες απέσπασε βραβεία,  ενώ δοκίμασε τις συγγραφικές της ικανότητες στο σενάριο και το δοκίμιο . Έχει κερδίσει τα βραβεία Hopwood και O. Henry, όπως επίσης το βραβείο Arthur & Mary Platsis, το οποίο απονέμεται σε έργα με θέμα την ελληνική κληρονομιά.

Σήμερα διδάσκει Λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν, όπου παρακολούθησε για πρώτη φορά συστηματικά μαθήματα Νέας Ελληνικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας στο δυναμικό Πρόγραμμα Νέων Ελληνικών Σπουδών.

Επίσης αρθρογραφεί για θέματα που αφορούν την Ελλάδα στους «New York Times» και σε άλλα αμερικανικά έντυπα.

Το 2012, κυκλοφόρησε στην Ελλάδα – παράλληλα με την πρωτότυπη αμερικανική έκδοση, το πρώτο μυθιστόρημά της που διαδραματίζεται στην Αθήνα και το Παρίσι, με τον τίτλο «το πράσινο ακρογιάλι της πατρίδας». Εκεί, η η Νάταλι Μπακόπουλος μας γνωρίζει δύο αδελφές, την εικοσάχρονη Σοφία και τη δεκαεξάχρονη Άννα, και διηγείται σπαρακτικές ιστορίες αγάπης και αντίστασης στις οποίες πρωταγωνιστούν, με φόντο τη δικτατορία του 1967.

Κι αν ο τίτλος του βιβλίου σας φαίνεται από κάπου γνωστός, δεν έχετε άδικο. Τον ανακάλυψε σ” ένα ποίημα του Κώστα Καρυωτάκη «θα μας δοθεί το χάρισμα και η μοίρα να πάμε να πεθάνουμε μια νύχτα στο πράσινο ακρογιάλι της πατρίδας;» που μαζί με τους Σεφέρη και Αναγνωστάκη λατρεύει.