Ο Άγγελος Μιχαηλίδης είναι καθηγητής Θεωρητικής Χημείας στο University College London (UCL) και συνδιευθυντής του Thomas Young Center (TYC).

Η έρευνα στην ομάδα του στοχεύει στην κατανόηση σημαντικών φαινομένων σε επιφανειακά υλικά και τις νανοεπιστήμες. Χρησιμοποιώντας τις έννοιες της κβαντικής μηχανικής και της στατιστικής μηχανικής, η ομάδα του εφαρμόζει και αναπτύσσει μεθόδους και προσομοιώσεις ηλεκτρονικών υπολογιστών για να μελετήσει διεργασίες σχετικές με την κατάλυση – όπως οι ιδιότητες των μεταλλικών επιφανειών και οι χημικές αντιδράσεις στις επιφάνειες – και διαδικασίες περιβαλλοντικής σημασίας – όπως η πυρήνωση του πάγου ή η διάλυση των αλάτων. Το νερό και ο πάγος αποτελούν βασικούς άξονες της δουλειάς τους.

Απέκτησε το διδακτορικό του Δίπλωμα στη Θεωρητική Χημεία το 2000 από το Πανεπιστήμιο Κουίνς στο Μπέλφαστ. Στη συνέχεια, εργάστηκε ως μεταδιδακτορικός ερευνητικός συνεργάτης και κατώτερος ερευνητής στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ και αργότερα στο Ινστιτούτο Fritz Haber του Βερολίνου ως ερευνητής. Ακολούθως, προήχθη σε επιστήμονα και επικεφαλής του ερευνητικoύ προσωπικού του Ινστιτούτου Fritz Haber. Το 2006 μετακόμισε στο University College του Λονδίνου, όπου από το 2009 είναι Καθηγητής Θεωρητικής Χημείας.

Ο Άγγελος Μιχαηλίδης συμμετείχε σε μια νέα έρευνα των Πανεπιστημίων UCL και Tufts, σύμφωνα με την οποία το μεθάνιο του σχιστολιθικού αερίου μπορεί να μετατρέπει σε καύσιμα υδρογονάνθρακα χρησιμοποιώντας έναν καινοτόμο καταλύτη πλατίνας και κράματος χαλκού. Η μελέτη δημοσιεύθηκε στο Nature Chemistry και καταδεικνύει τα οφέλη του νέου, εξαιρετικά αραιωμένου κράματος πλατίνας στον χαλκό – ένα απλό κράμα ατόμων – στην παραγωγή χρήσιμων χημικών ουσιών από μικρούς υδρογονάνθρακες.

Επικεφαλής της έρευνας είναι διακεκριμένοι Έλληνες επιστήμονες από το Λονδίνο και τις ΗΠΑ. Από την πλευρά του UCL και από τους κύριους συγγραφείς της μελέτης, είναι ο καθηγητής Μιχαήλ Σταματάκης, ενώ από το Πανεπιστήμιο Tufts, η διακεκριμένη καθηγήτρια Μαρία Φλυτζάνη-Στεφανοπούλου.

Ο Άγγελος Μιχαηλίδης έχει λάβει πολλές διακρίσεις και βραβεία για την έρευνά του, όπως το Royal Irish Academy Young Irish Chemist of the Year (2000), ενώ έγινε επισκέπτης καθηγητής στο École Normale Supérieure de Lyon (2004). Επιπλέον, τιμήθηκε με το Ευρωπαϊκό Βραβείο Νέων Ερευνητών (2005), με επιχορήγηση εκκίνησης του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Έρευνας (ERC), με την επιχορήγηση Grant Consolidator του ΕΣΕ και με το Βραβείο Έρευνας Royal Society Wolfson Research Merit Award (2012). Το 2010 έλαβε επίσης, το Βραβείο Marlow από τη Βασιλική Εταιρεία Χημείας “Για τις καινοτόμες συνεισφορές του σε ευρύτερους τομείς επιφανειακής και φυσικής χημείας, με ιδιαίτερη σημασία για την ετερογενή κατάλυση και τη βελτίωση της κατανόησης της διασύνδεσης νερού-πάγου”. Το 2012 έγινε μέλος της Βασιλικής Εταιρείας Χημείας.

Από το 2011 είναι διευθυντής του Thomas Young Centre και από το 2013 είναι συνεργάτης του επιστημονικού περιοδικού Journal of Chemical Physics.