:Ο Χρηστάκης δεν ήταν απλώς ένας τραγουδιστής της νύχτας. Ήταν ένα φαινόμενο που ξεπερνούσε τη μουσική του εποχή, ένας λαϊκός ήρωας που κουβαλούσε τη χαρά, την υπερβολή και την τραγωδία του γλεντιού. Με φωνή δυνατή, εκφραστική και ανεπιτήδευτα θεατρική, με στυλ μοναδικό και παρουσία καθηλωτική, έγινε θρύλος σε μια εποχή που η πίστα δεν ήταν απλώς χώρος διασκέδασης — ήταν σκηνή ζωής.

Γεννήθηκε στην Καβάλα το 1936 και μεγάλωσε στη Δράμα, σε μια οικογένεια φτωχή αλλά δεμένη. Το πραγματικό του όνομα ήταν Χρήστος Σύρπος. Από παιδί έδειξε την καλλιτεχνική του φύση, τραγουδώντας στις γειτονιές και μιμούμενος ηθοποιούς. Η ζωή τον ανάγκασε να ωριμάσει νωρίς, αλλά η φωνή του δεν μπορούσε να περάσει απαρατήρητη. Σύντομα άρχισε να τραγουδά επαγγελματικά σε μαγαζιά της Θεσσαλονίκης και αργότερα της Αθήνας.

Μέσα στη δεκαετία του ’60, το όνομα «Χρηστάκης» άρχισε να ακούγεται παντού. Ο κόσμος δεν τον ήξερε ακόμα για τις μεγάλες επιτυχίες του, αλλά για το αστείρευτο ταλέντο του να ξεσηκώνει το κοινό. Το ένα συμβόλαιο διαδεχόταν το άλλο και τα μαγαζιά γέμιζαν απ’ άκρη σ’ άκρη. Ο Χρηστάκης δεν τραγουδούσε απλώς· ήταν το γλέντι.

Η φωνή του «έλεγε» με τρόπο που λίγοι μπορούσαν να μιμηθούν: γελούσε, έσπαγε, έπαιζε, σπάραζε. Ερμήνευσε τραγούδια που έγιναν διαχρονικά, όπως «Το Κοροϊδάκι της Δεσποινίδος», «Το στραβόξυλο», «Έλα έλα», «Το μακρυμάνικο», «Τώρα που φεύγεις», «Το γυφτάκι» και τόσα άλλα που αγαπήθηκαν από όλες τις κοινωνικές τάξεις.

Η σκηνική του παρουσία ήταν ανεπανάληπτη: εκρηκτικός, απρόβλεπτος, αστείος, ερωτικός. Φορούσε εντυπωσιακά κοστούμια, έκανε ακροβατικά, χόρευε με ακραίο αυθορμητισμό, και μπορούσε να μετατρέψει ένα απλό λαϊκό τραγούδι σε performance που άγγιζε το θεατρικό. Ήταν ένας showman, αλλά όχι επιτηδευμένος. Ήταν ο εαυτός του, και αυτό τον έκανε ξεχωριστό.

Το κοινό τον λάτρεψε, αλλά δεν ήταν εύκολη περίπτωση. Ο Χρηστάκης είχε μια ιδιαίτερη σχέση με την ελευθερία του. Δεν μπήκε ποτέ στο καλούπι του «καταξιωμένου» τραγουδιστή. Δεν υπήρξε ποτέ συμβατικός. Η εσωτερική του αναταραχή, η κόντρα με το σύστημα και η ανάγκη του να ξεφεύγει, τον οδήγησαν και σε δύσκολες διαδρομές.

Έζησε έντονα, με έντονα συναισθήματα. Όσοι τον γνώριζαν από κοντά μιλούσαν για έναν ευαίσθητο άνθρωπο, με καλωσύνη και ευγένεια, που όμως πάλευε με τους δικούς του δαίμονες. Δεν είχε μάνατζερ, δεν έκανε καριέρα με τη στρατηγική του marketing — έκανε καριέρα με την ψυχή του.

Έφυγε ξαφνικά από τη ζωή το 1981, σε ηλικία μόλις 45 ετών, από ανακοπή καρδιάς, αφήνοντας πίσω του ένα τεράστιο κενό. Ο θάνατός του βύθισε στο πένθος τον κόσμο της διασκέδασης και τους θαυμαστές του που δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι το αστέρι της χαράς έσβησε τόσο νωρίς.

Σήμερα, περισσότερα από 40 χρόνια μετά, τα τραγούδια του εξακολουθούν να τραγουδιούνται. Σε πανηγύρια, σε ραδιόφωνα, σε νυχτερινές εξόδους, σε οικογενειακές στιγμές. Ο Χρηστάκης δεν ήταν μόδα. Ήταν τρόπος έκφρασης, ήταν αυθεντικότητα, ήταν η σπάνια εκείνη φλόγα που δεν ξαναγεννιέται συχνά.

Ο «πρίγκιπας της πίστας» έφυγε στα ντουζένια του, αλλά δεν ξεχάστηκε ποτέ. Γιατί κουβαλούσε κάτι από τον καημό, το χαμόγελο και το παράπονο αυτού του λαού — κι αυτά, δεν πεθαίνουν.