Ο Θωμάς Μαύρος δεν είναι απλώς ένας από τους κορυφαίους Έλληνες σκόρερ όλων των εποχών. Είναι ένας μύθος εν ζωή. Για τους φίλους της ΑΕΚ είναι —και θα παραμείνει— ο «Θεός Θωμάς», μια μορφή σχεδόν εμβληματική, που συνδέθηκε όσο λίγοι με το μεγαλείο και τις πιο φωτεινές στιγμές του συλλόγου. Για όλους τους φιλάθλους, είναι ο ποδοσφαιριστής που μετέτρεπε το γκολ σε πράξη πίστης, το παιχνίδι σε έκρηξη συναισθήματος, το στάδιο σε τόπο λατρείας.

Γεννήθηκε το 1954 στη Χαλκίδα και μεγάλωσε στον Πειραιά, όπου και ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο σε γειτονικές αλάνες. Από μικρός έδειξε έφεση στο σκοράρισμα, ένστικτο θέσης και ψυχραιμία που θύμιζε ώριμο επαγγελματία. Σε ηλικία μόλις 16 ετών έκανε το επαγγελματικό του ντεμπούτο με τον Πανιώνιο, γράφοντας ιστορία ως ο νεότερος σκόρερ στην ιστορία της Α’ Εθνικής — ρεκόρ που κρατάει μέχρι σήμερα.

Με την ομάδα της Νέας Σμύρνης, ο Μαύρος έζησε ένδοξες στιγμές. Το 1971, σε ηλικία 17 ετών, ήταν ο πρωταγωνιστής στην ιστορική πορεία του Πανιωνίου προς τον τελικό του Βαλκανικού Κυπέλλου, ενώ το 1979 ήταν παρών στην κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδας — το μοναδικό στην ιστορία του συλλόγου. Ο Πανιώνιος του στάθηκε σαν σπίτι, αλλά ήταν σαφές πως το ταλέντο του αναζητούσε μεγαλύτερες προκλήσεις.

Το 1976, έρχεται η μεταγραφή που θα τον απογειώσει: η μετακίνησή του στην ΑΕΚ. Η εποχή του Λουκά Μπάρλου, του Φάντροκ και της χρυσής γενιάς είχε ξεκινήσει — και ο Μαύρος ήταν το τέλειο κομμάτι του παζλ. Με τη φανέλα της Ένωσης θα κατακτήσει δύο πρωταθλήματα (1977, 1979), ένα Κύπελλο Ελλάδας (1978), ενώ θα συμμετάσχει στην εκπληκτική πορεία της ομάδας μέχρι τα ημιτελικά του Κυπέλλου UEFA το 1977, απέναντι στη Γιουβέντους.

Στην ΑΕΚ, ο Θωμάς δεν ήταν απλώς σκόρερ. Ήταν σημείο αναφοράς, αρχηγός, εμψυχωτής, ο παίκτης που σήκωνε την ομάδα στις πλάτες του όταν όλα έμοιαζαν χαμένα. Το 1985, γράφει ιστορία ως ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών στην Α’ Εθνική, με 260 γκολ συνολικά σε 501 εμφανίσεις. Είναι πρώτος σκόρερ στην ιστορία της ΑΕΚ στο πρωτάθλημα (174 γκολ), και αγαπήθηκε όσο λίγοι.

Δεν ήταν μόνο τα στατιστικά που τον καθαγίασαν. Ήταν η ταπεινότητα, η σεμνότητά του, η απουσία έπαρσης, το βλέμμα που κοιτούσε τον κόσμο στα μάτια. Ήταν ο τρόπος που πανηγύριζε — σχεδόν ντροπαλά — αλλά με εσωτερική φλόγα. Η σχέση του με τον λαό της ΑΕΚ ξεπέρασε τα όρια της ποδοσφαιρικής σχέσης. Ήταν σχέση αφοσίωσης, πίστης, σχεδόν θρησκευτικής.

Ακόμη και όταν αποχώρησε από την ενεργό δράση το 1991, η φήμη του δεν ξεθώριασε. Το 2012, σε μια εξαιρετικά δύσκολη περίοδο για την ΑΕΚ, ο Θωμάς Μαύρος ανέλαβε την προεδρία της ΠΑΕ, προσπαθώντας με αυταπάρνηση να κρατήσει την ομάδα όρθια. Αν και το εγχείρημα απέτυχε λόγω των συνθηκών, η πρόθεσή του επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά ότι ο Μαύρος δεν ήταν μόνο θρύλος — ήταν και στρατιώτης της ιδέας που λέγεται ΑΕΚ.

Στην Εθνική Ελλάδας μέτρησε 36 συμμετοχές και 11 γκολ. Ήταν παρών στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1980, την πρώτη φορά που η Ελλάδα συμμετείχε ποτέ σε τελική φάση Ευρωπαϊκού, και συνεισέφερε στην πορεία της με αξιοπρεπείς εμφανίσεις και το γνωστό του πάθος.

Μετά το ποδόσφαιρο, κράτησε χαμηλό προφίλ. Δεν ακολούθησε τη δημόσια ζωή, αλλά παρέμεινε κοντά στον αθλητισμό, πάντα διαθέσιμος για τη νέα γενιά και με λόγο καθαρό, ανθρώπινο. Όταν ρωτήθηκε κάποτε ποιο γκολ θυμάται περισσότερο, απάντησε: «Όχι εκείνο που χειροκροτήθηκε πιο πολύ — αλλά εκείνο που έδωσε χαρά σε έναν άνθρωπο που το είχε ανάγκη».

Ο Θωμάς Μαύρος είναι πολλά περισσότερα από αριθμοί. Είναι μια εποχή, μια μνήμη, μια αίσθηση καθαρής αγάπης για το ποδόσφαιρο. Είναι η φωνή του παλιού γηπέδου, το ραδιόφωνο του πατέρα στο καφενείο, το πανό στη Θύρα 21, το όνομα που φωνάζεις χωρίς να σκέφτεσαι τίτλους — μόνο στιγμές.