Η Ζωρζ Σαρρή έδωσε φωνή σε γενιές παιδιών που αναζητούσαν την αλήθεια, την ελπίδα και τη δικαιοσύνη μέσα σε κόσμους γεμάτους αβεβαιότητα. Με γλώσσα άμεση, συναισθηματική αλλά και βαθιά πολιτική, κατάφερε να συνδέσει το ατομικό με το συλλογικό, το τραύμα με την αντίσταση, την απώλεια με την ελπίδα.

Μια ζωή σαν μυθιστόρημα
Γεννημένη το 1925 στην Αθήνα από Γάλλο πατέρα και Ελληνίδα μητέρα, μεγάλωσε μέσα σε ένα σπίτι γεμάτο βιβλία, ιδέες και αντικαθεστωτικό πνεύμα. Η γλώσσα, ο πολιτισμός και η ανεξαρτησία σκέψης ήταν παρόντα στην καθημερινότητά της από πολύ νωρίς. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής, η Ζωρζ Σαρρή εντάχθηκε στην Εθνική Αντίσταση μέσα από την ΕΠΟΝ. Συνελήφθη και βασανίστηκε, όμως δεν υποχώρησε. Η εμπειρία εκείνων των χρόνων θα την καθόριζε για πάντα — και θα γινόταν το θεμέλιο για τη συγγραφική της πορεία. Σπούδασε στη Γαλλία, εργάστηκε ως ηθοποιός και μεταφράστρια, όμως ήταν η συγγραφή που την έκανε να νιώσει ολόκληρη.

Η «Αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα» και το ταξίδι της μνήμης

Το πρώτο της βιβλίο, «Ο Θησαυρός της Βαγίας», κυκλοφόρησε το 1969 και αγκαλιάστηκε αμέσως από το κοινό και τους εκπαιδευτικούς. Ακολούθησε μια σειρά έργων που διαμόρφωσαν την ελληνική παιδική και εφηβική λογοτεχνία: «Τα γενέθλια», «Κόκκινη κλωστή δεμένη», «Νινέτ», «Σοφία με τα πορτοκαλιά». Όμως το αριστούργημά της θεωρείται το «Η Αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα», μια βαθιά πολιτική και ανθρώπινη κατάθεση για τη δεκαετία του ’40, τη φρίκη του εμφυλίου, την καταπίεση αλλά και την αγωνία της ελευθερίας. Ένα μυθιστόρημα που διαβάζεται σαν βιογραφία και λειτουργεί σαν καθρέφτης ενός λαού που παλεύει να σταθεί όρθιος.

Στο πλευρό των παιδιών – όχι απέναντι

Η μεγάλη επιτυχία της Σαρρή δεν ήταν ότι «έγραφε για παιδιά». Ήταν ότι έγραφε με τα παιδιά, κοιτώντας τα στα μάτια, χωρίς διδακτισμό, χωρίς ωραιοποίηση. Οι ήρωές της ήταν συχνά ευάλωτοι, αμφισβητούσαν το περιβάλλον τους, κουβαλούσαν μνήμες δύσκολες. Μα πάνω απ’ όλα, ήταν αληθινοί. Πολλοί νέοι αναγνώστες θυμούνται πως μέσα από τα βιβλία της αναγνώρισαν για πρώτη φορά τον εαυτό τους — τις ενοχές, τους φόβους, τις συγκρούσεις με τους γονείς ή την κοινωνία, την αγωνία να αγαπήσουν και να αγαπηθούν. Κι εκείνη ήταν πάντα εκεί, σαν συνοδοιπόρος.

Μια φωνή που συνεχίζει να ακούγεται

Η Ζωρζ Σαρρή έφυγε από τη ζωή το 2012, αφήνοντας πίσω της ένα έργο που ξεπερνά τα στενά όρια της λογοτεχνίας. Βιβλία της εξακολουθούν να διδάσκονται στα σχολεία, να κυκλοφορούν σε νέες εκδόσεις, να συζητιούνται σε λέσχες ανάγνωσης. Η φωνή της, ζωντανή, συνεχίζει να εμπνέει νέους συγγραφείς αλλά και νέους ανθρώπους. Η ίδια είχε πει σε συνέντευξή της:

«Δεν πιστεύω στα παραμύθια με ευτυχισμένο τέλος. Πιστεύω στον άνθρωπο που αντέχει και συνεχίζει».

Και αυτή είναι ίσως η πιο ακριβής περιγραφή της ζωής και του έργου της.