Στην ορεινή Νάξο, ένα ηλιόλουστο χωριό σκαρφαλωμένο ανάμεσα σε βουνοπλαγιές, γεννήθηκε στις 9 Σεπτεμβρίου 1922 ένα παιδί που έμελλε να γίνει σύμβολο αντίστασης και ελευθερίας για ολόκληρη την Ελλάδα. Το όνομά του: Μανώλης Γλέζος. Από μικρός φαινόταν πως δεν ήταν ένας συνηθισμένος νέος, κουβαλώντας μέσα του το πάθος για τη δικαιοσύνη, τη δημοκρατία και την πατρίδα.

Ο Μανώλης Γλέζως μεγάλωσε σε μια εποχή ταραγμένη. Ο ελληνικός λαός προσπαθούσε να σταθεί όρθιος μετά την Κατοχή και τον πόλεμο, ενώ παράλληλα διαφαινόταν η σκιά της χούντας. Ωστόσο, αυτό το παιδί από τη Νάξο δεν θα δεχόταν ποτέ την καταπίεση. Ήταν η φλόγα της ελευθερίας που τον οδήγησε στη μεγάλη πράξη του, μια πράξη που θα τον χαράξει για πάντα στην ιστορία.

Το βράδυ της 30ής Μαΐου 1941, μόλις 18 ετών, ο Γλέζος μαζί με τον φίλο του Απόστολο Σάντα πήραν μια απόφαση που κανένας άλλος δεν τολμούσε. Η γερμανική σημαία κυμάτιζε αγέρωχα στην Ακρόπολη, σύμβολο της κατοχής και της καταπίεσης. Αυτή η εικόνα δεν μπορούσε να γίνει αποδεκτή από τον νεαρό Γλέζο. Έτσι, αποφάσισαν να ανέβουν στην Ακρόπολη, να κατεβάσουν τη σημαία και να την αντικαταστήσουν με την ελληνική. Ήταν ένα σύμβολο ελπίδας, η πρώτη πράξη αντίστασης ενάντια στους κατακτητές, που έδειχνε στον λαό ότι η Ελλάδα δεν είχε υποκύψει.

Αυτή η πράξη δεν έμεινε απαρατήρητη. Ο Μανώλης Γλέζος έγινε καταζητούμενος και κατηγορήθηκε για πολλές αντιστασιακές πράξεις. Συνελήφθη πολλές φορές, υπέστη βασανιστήρια και φυλακίστηκε. Όμως, ποτέ δεν λύγισε. Κάθε φορά που τον έκλειναν σε ένα κελί, η ψυχή του γινόταν ακόμα πιο δυνατή. Τα χρόνια της Κατοχής τον βρήκαν μπροστάρη σε οργανώσεις αντίστασης, καθώς ο Μανώλης δεν ήθελε απλά να δώσει μια μάχη. Ήθελε να κερδίσει τον πόλεμο.

Η προσωπικότητα του Γλέζου δεν περιορίστηκε μόνο στη σφαίρα της αντίστασης. Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας, συνέχισε να μάχεται για την ελευθερία και τη δημοκρατία. Εργάστηκε ως δημοσιογράφος, αλλά η πολιτική του δράση δεν άργησε να πάρει τη μορφή που όλοι γνωρίζουμε σήμερα. Ο Μανώλης εξελέγη πολλές φορές βουλευτής και ευρωβουλευτής, πάντα με στόχο να υπερασπιστεί τους αδύναμους και να προωθήσει τα ιδανικά που υπηρέτησε σε όλη του τη ζωή.

Παρά τη φήμη και τις θέσεις εξουσίας που κατέκτησε, παρέμεινε πάντα απλός. Οι κάτοικοι της Νάξου θυμούνται τον Μανώλη ως έναν άνθρωπο που δεν ξέχασε ποτέ τις ρίζες του, ταπεινό και κοντά στον λαό, έτοιμο να ακούσει κάθε πρόβλημα και να βοηθήσει με όποιο τρόπο μπορούσε. Στα μάτια τους, ήταν ένας ήρωας, αλλά ποτέ δεν επιδίωξε αυτόν τον τίτλο.

Ο Γλέζος δεν σταμάτησε να μάχεται ούτε όταν τα χρόνια βάρυναν τους ώμους του. Μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής του, παρέμενε ενεργός, συμμετείχε σε πορείες, αγωνιζόταν για τα δικαιώματα των εργαζομένων και συνέχισε να είναι μια ζωντανή απόδειξη ότι η αντίσταση και η ελπίδα δεν πεθαίνουν ποτέ. Σε κάθε του βήμα, είτε ως πολιτικός είτε ως ακτιβιστής, έδειχνε ότι το θάρρος και η αποφασιστικότητα μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο.

Το τέλος ήρθε στις 30 Μαρτίου 2020, όταν ο Μανώλης έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 97 ετών. Η απώλεια ήταν τεράστια για τον ελληνικό λαό, που έχασε έναν από τους τελευταίους μεγάλους ήρωες της σύγχρονης ιστορίας του. Όμως, η μνήμη του παραμένει ζωντανή, όπως και το παράδειγμά του. Η πράξη του στην Ακρόπολη δεν ήταν απλώς μια στιγμιαία κίνηση. Ήταν η αρχή μιας ζωής γεμάτης μάχες και αγώνες για την ελευθερία και τη δικαιοσύνη.

Ο Μανώλης Γλέζος ήταν και θα παραμείνει για πάντα ένα σύμβολο. Το όνομά του θα μείνει γραμμένο με χρυσά γράμματα στην ιστορία της Ελλάδας, όχι μόνο για τη θρυλική πράξη αντίστασης στην Ακρόπολη, αλλά κυρίως για τη συνέπεια, το θάρρος και την αφοσίωσή του στα ιδανικά που υπηρέτησε σε όλη του τη ζωή. Και καθώς ο ήλιος δύει πάνω από την Ακρόπολη, εκείνη τη σημαία που κατέβασε, θα θυμόμαστε πάντα ότι η ελευθερία δεν είναι απλά μια λέξη. Είναι μια αδιάκοπη μάχη, την οποία ο Μανώλης Γλέζος πάλεψε μέχρι την τελευταία του ανάσα.