Μία από τις κορυφαίες Ελληνίδες ηθοποιούς
Η Κατίνα Παξινού συγκαταλέγεται στις κορυφαίες Ελληνίδες ηθοποιούς που κατάφερε με το αστείρευτο ταλέντο της να διαπρέψει σε ολόκληρο τον κόσμο. Η διεθνούς φήμης καλλιτέχνιδα υπήρξε η πρώτη Ελληνίδα ηθοποιός που κατάφερε να γίνει γνωστή στο Χόλιγουντ, κερδίζοντας μάλιστα και το Όσκαρ Β΄Γυναικείου Ρόλου.
Η Κατίνα Κωνσταντοπούλου – Παξινού γεννήθηκε στις 17 Δεκεμβρίου το 1900, στον Πειραιά. Σπούδασε μουσική και τραγούδι στο Ωδείο της Γενεύης, καθώς και σε σχολές του Βερολίνου και της Βιέννης. Παντρεύτηκε τον βιομήχανο Ιωάννη Παξινό και μαζί του απέκτησε δύο κόρες.
Πρωτοεμφανίστηκε το 1920 στη Σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά ως ηθοποιός του λυρικού θεάτρου, στην όπερα «Αδελφή Βεατρίκη» του Δημήτρη Μητρόπουλου. Το 1928, εμφανίζεται για πρώτη φορά στο θέατρο πρόζας ως μέλος του θιάσου της Μαρίκας Κοτοπούλη, παίζοντας στο έργο του Ανρί Μπατάιγ «Γυμνή Γυναίκα», που την καθιέρωσε ως πρωταγωνίστρια δραματικών ρόλων. Το 1931 συνεργάστηκε με τον κορυφαίο Έλληνα ηθοποιό Αιμίλιο Βεάκη με τον οποίο εισχωρεί στον συνεταιρικό θίασο του Αλέξη Μινωτή, τον οποίο και παντρεύτηκε και μαζί του συνεργάστηκε αποδοτικά από το 1932 μέχρι το 1940, χρονιά που έγινε μόνιμο μέλος του Εθνικού Θεάτρου.
Με την Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου εμφανίσθηκε στο Λονδίνο, στη Φρανκφούρτη και το Βερολίνο. Κατά την περίοδο του πολέμου εγκαταστάθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες όπου και εμφανίσθηκε στο Μπρόντγουεϊ της Νέας Υόρκης. Το έργο που την καθιέρωσε σε διεθνή κλίμακα και που της χάρισε το 1943 το Όσκαρ ηθοποιίας, από την Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου, ήταν το «Για ποιον χτυπά η καμπάνα», όπου υποδυόταν την, Πιλάρ. Για το κινηματογραφικό έργο «Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα (1947)», βραβεύτηκε με το βραβείο Κοκτώ.
Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα έκανε εμφανίσεις μαζί με τον Αλέξη Μινώτη στη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, με το οποίο περιοδεύει στις ΗΠΑ και την Ευρώπη. Επίσης έλαβε μέρος στα διάφορα Φεστιβάλ της δεκαετίας του ‘50 στις παραστάσεις αρχαίας τραγωδίας στο Ηρώδειο και στην Επίδαυρο.
Κατά την διάρκεια της δικτατορίας, η Παξινού και ο Μινωτής συγκρότησαν δικό τους θίασο όπου και ανέβασαν μεταξύ άλλων τα έργα: “Ματωμένος γάμος” του Λόρκα, “Η Ήρα και το παγώνι” του Ο΄ Κέισυ, “Οι παλαιστές” του Στρατή Καρά κ.α. Η τελευταία της παράσταση στο θέατρο ήταν στο ρόλο της μάνας στο έργο του Μπρεχτ “Μάνα κουράγιο” και στον κινηματογράφο “Το νησί της Αφροδίτης” (1969).
Χτυπημένη από καρκίνο καλπάζουσας μορφής, ήδη από το 1969, γνώριζε για την ασθένειά της. Η συμμετοχή της στην ταινία “Το νησί της Αφροδίτης” ήταν, ουσιαστικά, μία αναμέτρηση με τα όριά της. Έπαιξε στην ταινία υπομένοντας φρικτούς πόνους. Αργότερα, για την παράσταση “Μάνα κουράγιο“, έβγαινε κάθε βράδυ στη σκηνή σέρνοντας ένα ολόκληρο και βαρύ κάρο. Το καλοκαίρι του 1972, η Kατίνα Παξινού εμφανίζεται, για τελευταία φορά, στο θέατρο της Επιδαύρου, όχι ως ηθοποιός, πράγμα που δεν εμπόδισε το κοινό να υποκλιθεί χειροκροτώντας όρθιο την μεγάλη ιέρεια της Τέχνης, η οποία «έφυγε», μετά από πολυετή μάχη με τον καρκίνο, στις 22 Φεβρουαρίου του 1973.
ΓΝΩΡΙΖΑΤΕ ΟΤΙ...
- Η Κατίνα Παξινού έκανε μεταφράσεις θεατρικών έργων του Ευγένιου Ο’ Νιλ και έγραψε τη μουσική για την παράσταση «Οιδίπους Τύραννος» του Σοφοκλή, που ανέβασε το Εθνικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία Φώτου Πολίτη το 1933 και σε σκηνοθεσία Αλέξη Μινωτή το 1952.
- Παρασημοφορήθηκε με τον Χρυσό Ανώτερο Ταξιάρχη Γεωργίου Α’ και με τον Ανώτερο Ταξιάρχη της Δυτικής Γερμανίας.
- Τιμήθηκε με τον τίτλο της Αξιωματούχου Γραμμάτων και Τεχνών της Γαλλίας και με το Βραβείο «Ιζαμπέλλα Ντ’ Εστέ».