Οι ενεργοί μπαμπάδες που περνάνε χρόνο με το μωρό τους, κατά τους πρώτους μήνες της ζωής του, παίζοντας και αλληλεπιδρώντας μαζί του, το βοηθάνε να έχει στη συνέχεια καλύτερη νοητική ανάπτυξη, σύμφωνα με μια νέα βρετανική επιστημονική έρευνα στην οποία συμμετέχει και μία Ελληνίδα ερευνήτρια.

Πρόκειται για την ψυχολόγο Λαμπρινή Ψυχογιού, λέκτορα της Σχολής Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου του Έξετερ, η οποία αποφοίτησε από το Πάντειο Πανεπιστήμιο το 1997 και πήρε το διδακτορικό της το 2004 από το Πανεπιστήμιο του Σαουθάμπτον.

Οι ερευνητές των πανεπιστημίων Imperial College, King’s College, Έξετερ και Οξφόρδης, με επικεφαλής τον καθηγητή Πολ Ramchandani του Τμήματος Ιατρικής του Imperial, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό για θέματα βρεφικής ψυχικής υγείας Infant Mental Health Journal, μελέτησαν στοιχεία για τον τρόπο που επικοινωνούσαν 128 πατέρες με τα μωρά τους ηλικίας τριών μηνών. Στη συνέχεια, αξιολογήθηκε η νοητική ανάπτυξη των ίδιων παιδιών σε ηλικία δύο ετών.

Διαπιστώθηκε ότι όσο περισσότερο ένας μπαμπάς ασχολούνταν ενεργητικά με το μωρό του, τόσο καλύτερες επιδόσεις αυτό εμφάνιζε στα νοητικά τεστ (προσοχής, επίλυσης προβλημάτων, γλώσσας, κοινωνικών δεξιοτήτων κ.α.), που έκανε στα δύο του χρόνια.

Οι ερευνητές επεσήμαναν ότι διάφοροι παράγοντες ασφαλώς εμπλέκονται στην ανάπτυξη ενός παιδιού, αλλά η σχέση με τον πατέρα κατά τους πρώτους μήνες της ζωής του έχει παραγνωρισθεί και δεν έχει μελετηθεί ιδιαίτερα μέχρι σήμερα.

«Ακόμη και τόσο νωρίς, στην ηλικία των τριών μηνών, οι αλληλεπιδράσεις πατέρα-παιδιού μπορούν να επηρεάσουν θετικά την κατοπινή νοητική ανάπτυξη του παιδιού, κάτι που δεν είχε έως τώρα διαπιστωθεί» δήλωσε ο δρ. Ramchandani.

Η θετική αυτή επίπτωση αφορά εξίσου τα αγόρια και τα κορίτσια, κάτι που έρχεται να αμφισβητήσει τη διαδεδομένη αντίληψη ότι το παιγνίδι με τον μπαμπά σε πολύ μικρή ηλικία είναι πιο σημαντικό για τα αγόρια από ό,τι για τα κορίτσια. Διαπιστώθηκε επίσης ότι πιο θετική επίδραση στα παιδιά έχουν μπαμπάδες που είναι ευαίσθητοι, ήρεμοι και λιγότερο αγχώδεις.

Η Λαμπρινή Ψυχογιού είναι Ανώτερη Λέκτορας στη Σχολή Ψυχολογίας. Έλαβε μεταπτυχιακό δίπλωμα στην Ψυχολογία της Υγείας από το Πανεπιστήμιο Bath, το 1999 και στην Αναπτυξιακή Ψυχολογία από το Πανεπιστήμιο Κάρντιφ, το 2001. Και τέλος το διδακτορικό της από το Πανεπιστήμιο του Southampton το 2004. Μετά το διδακτορικό της, εργάστηκε ως ερευνήτρια στο Πανεπιστήμιο του Southampton. Εκεί, διερεύνησε τις περιβαλλοντικές και γενετικές επιρροές στην ελλειμματική προσοχή / υπερκινητικότητα – ΔΕΠΥ. Τον Σεπτέμβριο του 2006 μετακόμισε στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, όπου εξέτασε τα αποτελέσματα της πατερικής κατάθλιψης στη συναισθηματική, συμπεριφορική και γνωστική ανάπτυξη των παιδιών. Τον Ιούνιο του 2010, προσχώρησε στη Σχολή Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Exeter και είναι μέλος του Κέντρου διαταραχών της διάθεσης. Τα ευρύτερα ερευνητικά ενδιαφέροντα της είναι  στον τομέα της μετάδοσης της ψυχοπαθολογίας από γενιά σε γενιά. Ενδιαφέρεται στις συσχετίσεις μεταξύ της γονικής ψυχοπαθολογίας και των παιδικών αποτελεσμάτων και των μηχανισμών μεταδόσεως των κινδύνων, όπως οι βλάβες στη σχέση γονέα-παιδιού, η εχθρότητα στο συναισθηματικό κλίμα στο σπίτι και οι συζυγικές συγκρούσεις. Επίσης, ενδιαφέρεται ιδιαιτέρως να διερευνήσει πώς τα χαρακτηριστικά του παιδιού και οι γονείς και οι σχετικοί παράγοντες συνεργάζονται για την πρόβλεψη της ανθεκτικότητας ή της ευπάθειας στο παιδί.