Η αγάπη των γονιών του για τον αθλητισμό ήταν η σπίθα που άναψε τη φωτιά για τον Απόστολο Χρήστου και τον έκανε να αγαπήσει το κολύμπι. Όμως δεν ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Όπως λέει ο ίδιος, «τα πρώτα χρόνια ήταν δύσκολα, ομολογώ. Οι γονείς μου με έγραψαν στο κολυμβητήριο επειδή δεν είχα μάθει να κολυμπάω, αλλά και για να ασχοληθώ γενικότερα με τον αθλητισμό. Τον πρώτο καιρό το κολύμπι δεν μου άρεσε καθόλου. Με κλάματα πήγαινα στην πισίνα. Μερικά χρόνια μετά συνειδητοποίησα ότι οι δικοί μου είχαν δίκιο που επέμεναν».

Γεννήθηκε το 1996 στην Πετρούπολη. Ο πατέρας του, εργολάβος οικοδομών, και η φιλόλογος μητέρα του τον γράφουν στο κολυμβητήριο της περιοχής προκειμένου το παιδί τους να γυμνάσει το σώμα του και να αποκτήσει τη νοοτροπία της ευγενούς άμιλλας.

Από το σχολείο, στο κολυμβητήριο και αντίστροφα, ο Απόστολος δεν είχε πολύ ελεύθερο χρόνο. Όπως ο ίδιος θυμάται χαρακτηριστικά, οι συμμαθητές του χαιρόντουσαν τον ελεύθερο χρόνο που είχαν στις διακοπές των Χριστουγέννων και του Πάσχα, όμως ο ίδιος ακόμη και την Πρωτοχρονιά την περούσε στην πισίνα. Κάπως έτσι, οι δυνατότητές του δεν άργησαν να φανούν.

Από εκείνο το σημείο και μετά, «η μυρωδιά του χλωρίου ξυπνούσε μόνο ευχάριστα συναισθήματα. Το κολύμπι με εκτόνωνε, με απελευθέρωνε, με απεγκλώβιζε», αναφέρει.

Με τον πατέρα του ως άτυπο μάνατζερ από τα νεαρά του χρόνια, πήρε μεταγραφή για την ομάδα του Ολυμπιακού, όπου έκανε και τις μεγαλύτερές του επιδόσεις.  «Μέχρι να ενηλικιωθώ και να πατήσω στα πόδια μου αποκτώντας την ανεξαρτησία μου, με έτρεχε παντού. Από το σχολείο στην πισίνα και από εκεί σε αγώνες. Ήταν οδηγός μου, εμψυχωτής, συμπαραστάτης. Στάθηκα τυχερός γιατί είναι ο άνθρωπος που με επηρέαζε, αλλά είχε σωστό κριτήριο. Με έπεισε ότι πρέπει να κάνω ορισμένες αλλαγές, τις έκανα και ήρθαν οι μεγάλες επιδόσεις. Συμπαραστάτης στον αγώνα μου έγινε και ο αδελφός μου ο Γιάννης, παλιός αθλητής. Χρωστώ και σ’ εκείνον πολλά», τόνισε.

Κάπως έτσι και με τις επιτυχίες να διαδέχονται η μια την άλλη, τα μετάλλια έπεφταν… βροχή. Κορυφαίες θέσεις σε μεσογειακούς και πανευρωπαϊκούς αγώνες, παγκόσμια πρωταθλήματα, ήρθε και το Ασημένιο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς αγώνες. «Ήθελα πάση θυσία ένα μετάλλιο από Ολυμπιακούς Αγώνες για να ολοκληρώσω τη συλλογή μου. Ήμουν έτοιμος να δώσω το μέγιστο των δυνατοτήτων μου για να αγγίξω το όνειρό μου».

Ο Απόστολος Χρήστου, έμεινε εκτός μεταλλίων για 2 χιλιοστά του δευτερολέπτου στα 100 μέτρα ύπτιο, όπου θεωρείται το αγώνισμά του. Όμως στο τέλος, έγραψε ιστορία στα 200 μέτρα ύπτιο! Όπως περιγράφει ο ίδιος: «Το αγώνισμα στο οποίο είμαι πιο δυνατός είναι τα 100 μέτρα ύπτιο. Σ’ αυτούς τους Ολυμπιακούς έμεινα εκτός μεταλλίου στο συγκεκριμένο αγώνισμα για μόλις 2 χιλιοστά του δευτερολέπτου. Όταν αντιλήφθηκα τι μου συνέβη, έπεσε η ψυχολογία μου. Για αρκετές ώρες ήμουν τόσο χάλια που ήθελα να τα εγκαταλείψω όλα και να επιστρέψω στην Ελλάδα.

Μου ήταν αδύνατο να διαχειριστώ την αποτυχία μου. Αν δεν μιλούσα με την οικογένειά μου, το σίγουρο είναι ότι θα είχα γυρίσει. Με την κουβέντα με βοήθησαν να συνειδητοποιήσω ότι αυτή η χαμένη ευκαιρία δεν σήμαινε και το τέλος του κόσμου. Παρόλο που τα 200 μέτρα ύπτιο δεν είναι το δυνατό μου αγώνισμα, συγκέντρωσα τις δυνάμεις μου και είπα “τώρα είναι η ευκαιρία!”. Έπεσα στην πισίνα συγκεντρώνοντας τις δυνάμεις μου και έζησα το όνειρο. Μετά από τόσα μετάλλια και με τη συγκίνηση που έχω βιώσει, μπορώ να πω ότι καμία άλλη στιγμή στην καριέρα μου δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτήν. Έπεσα στο νερό και δεν σκεφτόμουν τίποτα. Κενό. Άδειο μυαλό, αλλά η καρδιά μου διψούσε. Ήθελα να κερδίσω ένα μετάλλιο για την οικογένειά μου, για την Ελλάδα, για εμένα. Εχω περάσει δύο χρόνια σκληρής προσπάθειας, δεν θα μπορούσα να επιστρέψω με άδεια χέρια».