Η Χρυσάνθη Αυγέρου είναι καθηγήτρια πληροφοριακών συστημάτων στο London School of Economics (LSE). Οι φοιτητές της στο LSE την αποκαλούν με το μικρό της –«Chrisanthi»– αλλά την ίδια στιγμή διατηρεί το αυστηρό πλαίσιο της σχέσης διδάσκοντα-φοιτητή.

Γεννήθηκε στον Βόλο το 1954. Πήρε το πτυχίο Μαθηματικών από το Πανεπιστήμιο Αθηνών το 1977, και το Masters of Science (MSc) στην Επιστήμη Υπολογιστών από το πανεπιστήμιο Loughborough Αγγλίας το 1978. Το 1984 γεννήθηκε η κόρη της. Συνέχισε ολοκληρώνοντας το Διδακτορικό της στα πληροφοριακά συστήματα από το LSE, το 1989. Έγινε καθηγήτρια πληροφοριακών συστημάτων στο LSE 2003 και διετέλεσε πρόεδρος της επιτροπής για τις κοινωνικές επιπτώσεις της πληροφορικής της Διεθνούς Ομοσπονδίας Επεξεργασίας Πληροφοριών (ΙFIP), ενώ ήταν και μέλος του Δ.Σ. του ΙFIP από το 2005 έως το 2011. Ήταν επικεφαλής της ομάδας πληροφοριακών συστημάτων και καινοτομίας στο τμήμα διοίκησης του LSE από το 2010 έως το 2013.

«Ο δάσκαλος οφείλει να αντιμετωπίζει τους φοιτητές κριτικά αλλά και με ευαισθησία. Οι καθηγητές στο LSE απευθυνόμαστε στους φοιτητές με τα μικρά ονόματά τους, και αυτό είναι αμφίδρομο. Αυτό δεν λιγοστεύει τον γνήσιο σεβασμό που έχει ο ένας για τον άλλον. Πέρα από την ανάπτυξη εξειδικευμένης γνώσης χρειάζεται να κατανοήσει ο πανεπιστημιακός δάσκαλος τις ανησυχίες των φοιτητών για τη ζωή, για την οποία επί της ουσίας τους διδάσκει. Γιατί τι άλλο είναι η κοινωνική επιστήμη από κατανόηση συνθηκών ζωής και γνώση που επηρεάζει τον τρόπο που ζούμε; Γι’ αυτό απαιτείται οι φοιτητές πρωτίστως να αναπτύσσουν κριτική σκέψη για να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις της προσωπικής τους ζωής και της επαγγελματικής τους καριέρας», λέει σε συνέντευξή της στην εφημερίδα «Καθημερινή».

«Αντίθετα απ’ ό,τι περιμέναμε στη γενιά μας, όταν ήμασταν γεμάτοι ιδανικά να φτιάξουμε έναν όμορφο κόσμο για τα παιδιά μας, σήμερα οι συνθήκες ζωής των νέων είναι πολύ πιο δύσκολες από τις δικές μας. Και οι νέοι έχουν επίγνωση πόσο δύσκολο είναι να φτιάξουν ένα ικανοποιητικό μέλλον» τονίζει η κα. Αυγέρου.

Στην ερώτηση αν μπορεί ο άνθρωπος να ζήσει αποκομμένος από την τεχνολογία, απάντησε πως «Η τεχνολογία είναι αναπόφευκτο κομμάτι της ανθρώπινης κοινωνίας και οι τεχνολογίες της πληροφορικής έχουν γίνει χαρακτηριστικό της εποχής μας. Όμως, η τεχνολογική καινοτομία δημιουργεί διλήμματα και μας αφήνει πολλές φορές διστακτικούς και επιφυλακτικούς, κυρίως γιατί μας προκαλεί να αναθεωρήσουμε ακόμη και βασικές μας πρακτικές. Για παράδειγμα, πριν από μερικά χρόνια οι φοιτητές μας άρχισαν να έχουν στο μάθημα ανοιχτό τον υπολογιστή ή το κινητό τους. Η πρώτη αντίδραση πολλών καθηγητών ήταν να απαιτήσουν την απρόσκοπτη προσοχή των φοιτητών, απαγορεύοντας χρήση υπολογιστών και κινητών στο μάθημά τους. Άλλοι, με περισσότερη εμπιστοσύνη στους φοιτητές μας, αποφύγαμε τέτοιους περιορισμούς και διαπιστώσαμε με τον καιρό ότι, εκτός από το ότι κρατούν σημειώσεις πάνω στο ηλεκτρονικό κείμενο, συχνά συμπληρώνουν αυτά που ακούν από τον καθηγητή με σχετικές αναζητήσεις στο Διαδίκτυο. Το επόμενο βήμα είναι να εκμεταλλευτούμε αυτή τη δυνατότητα και να αλλάξουμε τη μονόλογη διάλεξη. Γενικότερα, η τεχνολογία δεν φέρνει από μόνη της κοινωνικά οφέλη, όπως καλύτερη εκπαίδευση. Χρειάζονται οργανωτικές και κοινωνικές αλλαγές, και εκεί έγκειται η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίζουμε».

Συνεχίζει, λέγοντας ότι πράγματι οι τεχνολογίες ανοίγουν νέες δυνατότητες, αλλά οι πραγματικές επιπτώσεις τους εξαρτώνται από το πώς τις χειριζόμαστε στον ευρύτερο διαπροσωπικό και κοινωνικό μας χώρο. Ενδεικτικά, τα πραγματικά θέματα στις διαπροσωπικές σχέσεις έχουν μείνει ουσιαστικά ανέγγιχτα από τα social media.

Για την τεχνητή νοημοσύνη, τις μελλοντικές θέσεις εργασίας και τον ρόλο των ΑΕΙ σημειώνει πως «Μέσω του Διαδικτύου και της βιομηχανίας πληροφοριακών υπηρεσιών δημιουργούνται πλέον μονοπωλιακές καταστάσεις που δεν είναι εύκολο να ελεγχθούν και έχουμε οδηγηθεί σε μία εποχή έντονων κοινωνικοοικονομικών ανισοτήτων», παρατηρεί η πανεπιστημιακός, εστιάζοντας στην πολιτική αδυναμία για άμβλυνση των ανισοτήτων διεθνώς. «Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, μέλημα, όπως δηλωνόταν τουλάχιστον, ήταν το κλείσιμο της ψαλίδας φτωχών-πλουσίων. Αυτό πλέον δεν ισχύει, και διαμορφώθηκε μεγάλο άνοιγμα της ψαλίδας, τόσο στις τεχνολογικά ανεπτυγμένες χώρες όσο και παγκόσμια. Αρχικά θεωρήσαμε ότι το Διαδίκτυο θα ξεπερνούσε ιστορικά διαμορφωμένες ανισότητες επειδή διευκόλυνε την επικοινωνία και έκανε την πρόσβαση σε πληροφορία και γνώση προσιτή σε όλους. Αντίθετα, μέσα σε λίγες δεκαετίες η συγκέντρωση της τεχνολογικής καινοτομίας σε έναν μικρό αριθμό από γιγαντιαίες εταιρείες τεχνολογικών υπηρεσιών, κυρίως στις ΗΠΑ και στην Κίνα, δημιούργησε τεράστιες ανισότητες. Οι ανισότητες δεν αφορούν μόνο οικονομικό πλούτο. Αφορούν τη δυνατότητα λίγων να επηρεάζουν ζωές πολλών μέσω της προηγμένης τεχνολογικής γνώσης και των εργαλείων που διαχειρίζονται».

Στην ερώτηση πώς η 4η Βιομηχανική Επανάσταση, που βασίζεται στην τεχνητή νοημοσύνη, θα επηρεάσει τις οικονομικές και εργασιακές σχέσεις, είπε χαρακτηριστικά πως «Σίγουρα η ανάπτυξη τεχνολογιών τεχνητής νοημοσύνης θα επηρεάσει το είδος και την κατανομή θέσεων εργασίας. Για παράδειγμα, δουλειές που δεν απαιτούν ιδιαίτερη τεχνική γνώση και ανθρώπινη δεξιοτεχνία, και οι οποίες τις τελευταίες δεκαετίες μεταφέρθηκαν από βιομηχανικά ανεπτυγμένες σε αναπτυσσόμενες χώρες, θα ελαττωθούν έπειτα από επενδύσεις σε νοήμον λογισμικό και σχετική αναδιοργάνωση για αυτοματοποίηση. Αλλά προβλέψεις μαζικής ανεργίας μάλλον θα αποδειχθούν λάθος, όπως και στο παρελθόν. Η νέα βιομηχανική εποχή δεν θα διαμορφωθεί μόνο από επενδύσεις σε αυτοματισμό και απλή αντικατάσταση ανθρώπινης εργασίας από λογισμικό. Θα περιλαμβάνει αναδιοργάνωση παραγωγής και παροχής υπηρεσιών και νέους ρόλους εργασίας».

Η κα. Αυγέρου έχει σχέση με τα ελληνικά ΑΕΙ, και ιδίως με το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών και το τμήμα Διοικητικής Επιστήμης και Τεχνολογίας, όπου βρήκε παρόμοια αντιμετώπιση φοιτητών όπως αυτή που περιγράφει για το LSE. Τα κύρια ερευνητικά ενδιαφέροντά της αφορούν στον ρόλο της πληροφορικής σε οργανωσιακές καινοτομίες και στην κοινωνικοοικονομική ανάπτυξη. Ανάμεσα στις πιο αξιόλογες δημοσιεύσεις της είναι τα βιβλία Information Systems and Global Diversity; The Social Study of Information and Communication Technology: Innovation, Actors, and Contexts; The Oxford Handbook of Information and Communication Technologies.

Όσον αφορά στα αρνητικά του Internet, η κα. Αυγέρου πιστεύει πως η καινοτομία και η επιχειρηματική δραστηριότητα με βάση το ανεξέλεγκτο Διαδίκτυο έχουν παγκόσμιες επιπτώσεις, ενώ νομοθεσίες και κοινωνικές πολιτικές παραμένουν εθνικές. Είναι αντιφατικό, ειρωνικό, ότι το Internet που μπορούμε όλοι να το έχουμε στην τσέπη μας, και μέσω αυτού να αμβλυνθούν οι κοινωνικές ανισότητες, μας έχει οδηγήσει στην πιο άνιση κοινωνικά εποχή από τον Β΄ Παγκόσμιο.

Για τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης λέει πως πρακτικά δεν φανταζόμαστε όταν σερφάρουμε τι σκοπούς θα εξυπηρετήσει η συλλογή «δεδομένων» για τις συμπεριφορές μας.«Δεν κινδυνεύει μόνο η ιδιωτικότητα, για σειρά θεμάτων ακόμη δεν έχουμε καν λέξεις να τα ορίσουμε. Εταιρείες προχωρούν σε αναλύσεις τεράστιων ποσοτήτων προσωπικών δεδομένων και διαμορφώνουν αποφάσεις και παρεμβάσεις στις συμπεριφορές πολιτών», καταλήγει η κα. Αυγέρου.

Στα τέλη του 2018, η Ελληνική ακαδημαϊκή κοινότητα τίμησε το διεθνώς αναγνωρισμένο επιστημονικό, ερευνητικό και συγγραφικό της έργο, καθώς το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών την αναγόρευσε σε επίτιμη διδάκτορα του Τμήματος Διοικητικής Επιστήμης και Τεχνολογίας, της Σχολής Διοίκησης Επιχειρήσεων.