Υπάρχουν χιλιάδες ιστορίες που αναδεικνύουν την ανθρώπινη πίστη και θέληση ακόμη και αν απέναντι, βρίσκεται ο ποιο δύσκολος αντίπαλος. Ο δρομέας Παναγιώτης Παναγιωτίδης, στα 24 του χρόνια, κλήθηκε να επιστρατεύσει όλες του τις δυνάμεις, όχι όμως για να καταφέρει να τερματίσει σε μία από τις κούρσες 5.000 και 3.000 μέτρων, αλλά για να κερδίσει τον καρκίνο. Από μικρός, ο Παναγιώτης λάτρεψε το στίβο. Με εμφανίσεις σε πανελλήνια πρωταθλήματα, σχεδίαζε πάντα προσεκτικά τον επόμενο αγώνα, έβαζε νέους στόχους, ανέβαζε τον πήχυ της απόδοσής του, με όνειρο τη συμμετοχή στο μαραθώνιο αγώνισμα.

Η ασθένεια τον βρήκε ξαφνικά. Ξεκίνησε από τους όρχεις και έκανε μετάσταση στους πνεύμονες. Ότι χειρότερο για έναν άνθρωπο, πόσο μάλλον για έναν αθλητή. Δεν το έβαλε κάτω. Χειρουργεία, χημειοθεραπείες, αυτά ήταν τα εμπόδια που τον χώριζαν από την υλοποίηση του ονείρου του, το οποίο ο ίδιος μόνο γνώριζε, ότι απλά έχει πάρει παράταση ως προς την υλοποίησή του. Όταν οι γιατροί του τον άκουσαν να λέει ότι έξι μήνες μετά το χειρουργείο θα είναι έτοιμος να τρέξει, δεν μπορούσαν να τον πιστέψουν. Για τον ίδιο, δεν είχε σημασία, αρκεί που το πίστευε.

Ήταν Δεκέμβριος του 1993, την ίδια χρονιά που είχε χειρουργηθεί, όταν ο Παναγιωτίδης φόρεσε ξανά τα αθλητικά του παπούτσια. Και εννέα χρόνια μετά, έχοντας καταπιεί χιλιόμετρα στις προπονήσεις του, έτρεξε στον πρώτο του μαραθώνιο, σε έναν αγώνα 42 χιλιομέτρων, με τρομακτικές δυσκολίες και ιδιαιτερότητες. Δεν λύγισε, ούτε όταν λόγω της κακής εκτίμησης της κούρσας, έπαθε κάταγμα οσταρίων στο πόδι. Δεν δέχθηκε να τον παραλάβει κανένα ασθενοφόρο, περπάτησε ως το τέλος και γνώρισε την αποθέωση μπαίνοντας στο Καλλιμάρμαρο Στάδιο.

Από τότε, ο Παναγιώτης παίρνει μέρος σε κάθε κλασσικό μαραθώνιο, ενώ εγκατέλειψε μόνο μία φορά. Συνεχίζει, όπως ξεκίνησε. Σχεδιάζοντας προσεκτικά τον επόμενο αγώνα, βάζοντας νέους στόχους.