Όταν ξεκινούσε το 1979 για την Κίνα προκειμένου να σπουδάσει, ο Βαγγέλης Γιανναράκος δεν μπορούσε να φανταστεί πως η ζωή του θα άλλαζε τόσο δραστικά. Λάτρης της κινεζικής φιλολογίας, γοητεύτηκε από την ασιατική χώρα, σπούδασε, ερωτεύτηκε κι αποφάσισε να μείνει εκεί για να στήσει το σπιτικό του, αλλά και να αναπτυχθεί επιχειρηματικά στο τομέα της εστίασης, προσφέροντας παραδοσιακές γεύσεις, ελληνική κουζίνα και βέβαια σουβλάκι στους Κινέζους καταναλωτές.

Όπως χαρακτηριστικά δηλώνει ο ίδιος στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, «το άγνωστο, σε ό,τι αφορά τους πολιτισμούς, τους ανθρώπους και το περιβάλλον, πάντα με γοήτευε και πάντα μου ασκούσε μια εξαιρετική γοητεία. Έμεινα, επίσης, στην Κίνα επειδή, μετά τα πρώτα χρόνια ορισμένων δύσκολων στιγμών, πίστευα σθεναρά ότι θα μπορούσε να έρθει και η προσωπική επιτυχία, αλλά κι επειδή δημιούργησα μια υπέροχη οικογένεια».

Πόσο εύκολο όμως είναι για ένα ελληνικό εστιατόριο να «κατακτήσει»- γευστικά τουλάχιστον- έναν λαό, του οποίου οι διατροφικές συνήθειες απέχουν παρασάγγες από αυτές των Ελλήνων; Την απάντηση μας δίνει ο ίδιος ο κ. Γιανναράκος: «Παρότι η μεγαλύτερη μάζα του λαού δεν αλλάζει τις πατροπαράδοτες γεύσεις, εντούτοις υπάρχει ένα αναπτυσσόμενο μέρος του πληθυσμού που βρίσκεται πιο κοντά στο δυτικό τρόπο ζωής και του αρέσει να δοκιμάζει ό,τι καλό υπάρχει στην αγορά. Του αρέσει, επίσης, η πιο υγιεινή και ευκολότερη διατροφή».

Κι αν κάποιος θέλει να δραστηριοποιηθεί επιχειρηματικά στην Κίνα; «Η κινεζική αγορά έχει τις ιδιαιτερότητές της» λέει ο Βαγγέλης Γιανναράκος. «Είναι δύσκολη στο άνοιγμα, χρειάζεται υπομονή και χρήμα στην αρχή, εκτός από τις γνωριμίες. Xρειάζεται να ξέρει κανείς και τα «εντός», να βάλει μια πολύ καλή βάση σε όλους τους τομείς και να βρίσκεται κοντά στον πελάτη συνεχώς. Η διαφήμιση βοηθάει πάρα πολύ».