Η πρωτεύουσα της Αυστρίας άρχισε να αποκτά ελληνικό «χρώμα» μέσα από τις «πινελιές» του αρχιτέκτονα Κώστα Φίζογλου, ο οποίος υπήρξε και επικεφαλής των έργων που έγιναν για την ανακαίνιση και επέκταση όλων των κτιρίων του αεροδρομίου της Βιέννης.

Από τα «χέρια» του κ. Φίζογλου που ζει και εργάζεται στη Βιέννη, πέρασαν ανακαινίσεις παλαιών κτιρίων στο κέντρο της πόλης, εγκαταστάσεις σχολικής στέγης, ειδικό νοσοκομείο αποκατάστασης, ξενοδοχειακές μονάδες αλλά και πρωτότυπο περιβαντολογικό συγκρότημα κατοικιών με χαμηλές ανάγκες ενέργειας.

Η αρχιτεκτονική του δράση «ξετυλίγεται» στην Αυστρία, τη Σλοβακία(με πρωταγωνίστρια μια αλυσίδα shopping center και κτιρίων κατοικίας), την Ουγγαρία (με ένα πρωτοποριακό κέντρο συνεδριάσεων και ξενοδοχειακή μονάδα) αλλά και την Κροατία (με ξενοδοχειακή μονάδα και κτίρια γραφείων με χώρους στάθμευσης).

Η διαδρομή του ξεκίνησε από το γενέθλιο τόπο του, τη Δράμα, τον οποίο και αποχωρίστηκε στην ηλικία των 18 ετών για να σπουδάσει
αρχιτεκτονική στην αυστριακή πρωτεύουσα. Και ενώ ο νόστος είχε «εγκατασταθεί» στο μυαλό του και τον προέτρεπε να επιστρέψει στην Ελλάδα, οι επαγγελματικές προτάσεις που δεχόταν του άνοιγαν σημαντικούς ορίζοντες για την επαγγελματική του πορεία. Ετσι, αποφάσισε να παραμείνει στη Βιέννη με αποτέλεσμα ολοένα και περισσότερες προτάσεις να παίρνουν «σάρκα και οστά», αναλαμβάνοντας – μετά το πέρας των σπουδών του και τη διπλωματική του εργασία – το έργο της επέκτασης του αεροδρομίου της
Βιέννης.

Από τις αρχές του ʼ90 τα κτίρια στο αεροδρόμιο της Βιέννης σχεδιάστηκαν σε ένα μεγάλο βαθμό από τα χέρια του. Από το 1991 μέχρι το
1998 υπήρξε υπεύθυνος αρχιτέκτονας και διευθυντής των μελετών αρχιτεκτονικής για όλα τα κτίρια που κτίστηκαν στο αεροδρόμιο (χώροι στάθμευσης, γραφεία, αίθουσες αναμονής, κέντρο αποσκευών, εστιατόρια, καταστήματα, κτίρια ασφαλείας κ.α.).

Το έργο αυτό στάθηκε και η αφορμή για να γνωρίσει τη σύζυγό του από την Κροατία, αρχιτέκτων και αυτή. Μετά το 1992 από την «άφιξη» του γιου του, Μενέλαου, ο κ. Φίζογλου «εγκαταλείπει» σιγά – σιγά την ιδέα επιστροφής στην Ελλάδα, παίρνει την αυστριακή υπηκοότητα, κρατώντας όμως και την ελληνική.

Η «δράση» του είναι πολύπλευρη, καθώς δεν περιορίζεται μόνο στις αρχιτεκτονικές μελέτες και την υλοποίηση έργων. Το οξύ πνεύμα που τον διακρίνει τον οδήγησε και στην «ανάληψη» της προεδρίας της νεοσύστατης Ομοσπονδίας Ελληνικών Κοινοτήτων της Αυστρίας. Ο ίδιος πιστεύει πως απαραίτητη προϋπόθεση για τη λειτουργία της Ομοσπονδίας είναι η διασφάλιση των οικονομικών και λειτουργικών αναγκών της.