ΕΡ: Πως αποφασίσατε να ασχοληθείτε με το ρεπορτάζ, ενώ έχετε τόσο σημαντική εμπειρία σε ακαδημαϊκό επίπεδο;

ΑΠ: Έγραφα ως πανεπιστημιακός, είχα δημοσιεύσει άρθρα, είχα γράψει ένα βιβλίο, απλώς, ένιωθα πως αυτά που έγραφα στην επιστήμη μου, ήταν όχι αδιάφορα, αλλά εξειδικευμένα, ειδικά η ανάλυση της γεωργίας από τα αρχαία χρόνια, ήθελα να ασχοληθώ με θέματα που αφορούν την κοινωνία, που μπορούν  να επηρεάσουν τη ζωή των ανθρώπων – όσο γίνεται, χωρίς να έχω την αυταπάτη ότι γράφοντας κάτι εγώ θα αλλάξει η ζωή των άλλων και κυρίως επειδή ταξίδευα, έβλεπα γύρω μου τι συμβαίνει, ένιωθα ότι είμαι αποκομμένη ως ακαδημαϊκός, ότι ζω σε μία φούσκα. Και ήταν ένας λόγος που ήθελα να ασχοληθώ με την έρευνα, με κοινωνικά θέματα, ανθρωπιστικού τύπου ρεπορτάζ.

ΕΡ: Έχετε δραστηριοποιηθεί στο εξωτερικό, εκεί είναι και η βάση σας;

ΑΠ:Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στην Ταϋλάνδη. Εκεί εργάζομαι για το Irin News, το ανθρωπιστικό πρακτορείο ειδήσεων των Ηνωμένων Εθνών, έχουμε έξι γραφεία – εμείς είμαστε στο γραφείο της Μπανγκόνγκ, καλύπτουμε 13 χώρες στη ΝΑ Ασία και κάνουμε ανάλυση θεμάτων που αφορούν ανθρωπιστικές κρίσεις στην περιοχή μας, καλύπτουμε θέματα υποσιτισμού, βίας κατά των γυναικών, κρουσμάτων HIV κ.α.

ΕΡ: Η εικόνα που έχουν οι άνθρωποι στις ξένες χώρες  για την Ελλάδα;

ΑΠ: Αναλόγως τη χώρα. Εδώ που βρίσκομαι αυτή τη στιγμή τα τελευταία δύο – τρία χρόνια λόγω της κρίσης, είναι λίγο χειρότερη. Επειδή ενημερώνομαι πάρα πολύ, προσπαθώ να έρχομαι στην Ελλάδα, όντως στο εξωτερικό από μία άποψη είναι χειρότερη από αυτό που βλέπεις ερχόμενη στη χώρα. Πέρυσι για παράδειγμα, πίστευα ότι θα έρθω και θα έχουν διαλυθεί τα πάντα. Δεν ήταν έτσι ακριβώς. Όχι ότι δεν εμφανίζονται σημάδια διάλυσης, απλά φανταζόμουν κάτι πολύ χειρότερο. Το αίσθημα που δεν προσλαμβάνω έξω είναι της κατήφειας, ότι δεν υπάρχει ελπίδα. Το ένιωσα εδώ, το είδα γύρω μου στους δρόμους…

ΕΡ: Το ρεπορτάζ, ή έρευνα για το θάνατο στους δρόμους της Αθήνας πως προέκυψε;

ΑΠ: Όταν ξεκίνησε η κρίση, παρόλο που ήμουν έξω, σε συνεργασία με τον φωτορεπόρτερ Δημήτρη Μπούρα, είχα ξεκινήσει ένα ρεπορτάζ, με ενδιέφερε αν καταγράψω το πώς έχει επηρεάσει τους καθημερινούς ανθρώπους. Πηγαίνοντας στο κέντρο της Αθήνας, είδα ανθρώπους εγκαταλελειμμένους. Ανθρωποι πεταμένοι στα σκουπίδια, αόρατοι από την κοινωνία, την πολιτεία και χωρίς να είμαι πολιτικός, ή να θέλω να κάνω πολιτική, αυτό που έχω να πω είναι ότι περικοπές, χωρίς αξιολόγηση, μπακάλικα όπως γίνονται στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή, οδηγούν σε αυτή την κατάσταση. Είναι μία καταστροφή και το βλέπεις. Στο κέντρο, στους ανθρώπους, δεν είναι εικόνα ευρωπαϊκής πρωτεύουσας αυτό που βλέπουμε στην Αθήνα, δεν μπορεί το ιστορικό κέντρο να είναι έτσι, δεν μπορείς να «καθαρίζεις» το ιστορικό κέντρο πετώντας τους ανθρώπους λίγο πιο δίπλα, πιστεύοντας ότι πρόβλημα θα εξαφανιστεί ως διά μαγείας χωρίς να έχεις κάνει καμία προσπάθεια να βοηθήσεις, να μην έχεις πολιτική, εθνική στρατηγική αντιμετώπισης. Η κρίση θα ξεσπούσε, την ξέραμε, τί κάναμε για τις ευπαθείς ομάδες, μελέτες υπήρχαν, όταν μιλούσαμε με το ΚΕΘΕΑ, είχαν εκπονήσει ολόκληρη μελέτη. Τι θα γίνει, τι πρέπει να γίνει. Τίποτε… Αλλά αυτό το συναίσθημα της εγκατάλειψης, είναι τραγικό. Εχω δει εικόνες στο κέντρο της Αθήνας, που συναντάς σε τριτοκοσμικές χώρες. Αυτή η εικόνα των χρηστών να βαράνε ενέσεις παντού, δεν τη βλέπεις σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα, στη μέση της ημέρας, με τις οικογένειες να περνούν, να κοιτάνε και να προσπερνούν. Το θεωρώ απαράδεκτο και πρέπει η πολιτεία κάποια στιγμή να πάρει μέτρα, όχι αστυνομικά, να αξιολογήσει τις περικοπές. Δεν μπορείς να πετάς τον πληθυσμό σου έτσι. Δεν μπορείς.

ΕΡ: Πως κρίνετε το ακαδημαϊκό επίπεδο στην Ελλάδα;

ΑΠ: Θεωρώ ότι είναι λίγο – υπάρχουν αξιόλογοι συνάδελφοι, άνθρωποι με δημοσιεύσεις, πανεπιστημιακοί, πάρα πολύ καλοί αλλά και πάρα πολύ κακοί. Θεωρώ ότι το σύστημα δεν είναι καλό. Για παράδειγμα, οι θεσμοί, υπάρχουν οι εκβιαστικές περίφημες προσυμβάσεις όπου κάποιος μπορούσε να είναι διδάσκων στο βαθμό του λέκτορα για τρία χρόνια και μετά ήσουν σε ένα καθεστώς ομηρίας. Να προσπαθείς δηλαδή να ευχαριστείς τον ανώτερό σου, κάνοντας χάρες – εννοώ τη δουλειά του πολλές φορές, ώστε να παραμείνεις στη θέση σου και να ανανεωθεί η σύμβαση σου. Πιστεύω ότι η ευθύνη είναι και στους φοιτητές και στους καθηγητές.

ΕΡ: Αν σας ρωτούσε κάποιος νέος που να δραστηριοποιηθεί, εδώ η στο εξωτερικό;

ΑΠ: Τις πρώτες σπουδές, τα προπτυχιακά στην Ελλάδα, γιατί δεν θεωρώ ότι είναι σωστό κάποιος που δεν έχει ζήσει το ελληνικό σύστημα να έρθει να διδάξει μετά. Μεταπτυχιακές σπουδές… αναλόγως. Φαντάζομαι ότι υπάρχουν καταπληκτικά  μεταπτυχιακά προγράμματα στην Ελλάδα, δεν μπορώ να τα ισοπεδώσω όλα, όμως με την έλλειψη κονδυλίων, με τις περικοπές σε διδακτικό προσωπικό, με τους μισθούς που γίνονται όλο και λιγότεροι, πιστεύω ότι και οι ίδιοι οι διδάσκοντες χάνουν την όρεξή τους, πέφτει το επίπεδο. Θα έλεγα ότι για μεταπτυχιακές σπουδές και διδακτορικό θα έπρεπε κάποιος να πάει στο εξωτερικό. Εκεί όταν είσαι υποψήφιος διδάκτορας, σε αντιμετωπίζουν σαν επιστήμονα, όχι σαν χαμάλη του καθηγητή. Σου επιτρέπουν δημοσιεύσεις με το όνομά σου, βρίσκεσαι αξιοκρατικά σε ερευνητικά προγράμματα, μπορείς να πας και να μιλήσεις σε συνέδρια. Στην Ελλάδα, αυτά σπάνια επιτρέπονται , έως ποτέ, με εξαίρεση κάποιους καθηγητές που δεν έχουν αυτά τα κόμπλεξ και έχουν βοηθήσει – αλλά δυστυχώς είναι λίγοι. Ακούγεται σκληρό, αλλά έτσι είναι.

ΕΡ: Τι σημαίνει για εσάς Ελλάδα;

ΑΠ: Επιστροφή θα έλεγα. Ναι. Πάντα επιστρέφω. Γιατί θεωρώ ότι γυρνώ σε αυτό που είμαι. Τη χώρα σου την κουβαλάς μέσα σου, όπου και να πας. Είναι αυτό που είσαι, σε προσδιορίζει. Δεν θα μπορούσα να είμαι κάτι άλλο από ελληνίδα. Ειλικρινά. Ούτε το έχω αρνηθεί ποτέ, ή είναι κάτι που ντρέπομαι γι αυτό. Όσο άσχημη και να είναι η κατάσταση στη χώρα, πάντα θέλω να γυρίζω και πάντα στεναχωριέμαι και πολλές φορές απογοητεύομαι και ξανάρχομαι.

ΕΡ: Εάν μπορούσατε να κάνετε εσείς μία ερώτηση, ποια θα ήταν αυτή;

ΑΠ: Ανάλογα το ακροατήριο. Αν είχα μπροστά μου φοιτητές, μία ερώτηση που θα έκανα ήταν πως ονειρεύονται τη ζωή τους τα επόμενα χρόνια και τις κάνουν γι αυτό, για να γίνει πραγματικότητα. Θα ήθελα να ξεκινήσω μία συζήτηση πάνω σε αυτό. Εάν είχα μπροστά μου πολίτες από διαφορετική κοινωνική διαστρωμάτωση, Γιατί δεν αντιδρούν… Τι περιμένουν, τι άλλο;