Ο Σωτήρης Πετρίδης είναι ένας πολυβραβευμένος σεναριογράφος του οποίου το δημιουργικό μυαλό γεννά ασταμάτητα, νέες διηγήσεις που περιμένουν να απελευθερωθούν και να επικοινωνήσουν με τον θεατή, προκαλώντας το ενδιαφέρον, αλλά και περιμένοντας τη δική του ερμηνεία και ματιά σε αυτές.

Του έχουν απονεμηθεί βραβεία σεναρίου από το Festicini – Festival Internacional de Cinema Independente (Βραζιλία) για την ταινία του «e-Social», το βραβείο σεναρίου για το «White Collar» από το Artfools Film Festival στη Λάρισα και το 2ο Βραβείο Καλύτερου Σεναρίου Μικρού Μήκους από την Ένωση Σεναριογράφων Ελλάδος για το «Τελευταία Επιθυμία».

Το «#NotAlone» πήρε το βραβείο καλύτερης ελληνικής ταινίας μικρού μήκους, στο Horrorant Film Festival ‘FRIGHT NIGHTS’, στην Αθήνα, ενώ, έχει τιμηθεί, επίσης, με 3 Αριστεία από το Α.Π.Θ. στο πλαίσιο των βραβεύσεων των μελών της ακαδημαϊκής κοινότητας για διακρίσεις που έχουν λάβει. Είναι 28 χρονών και ίσως το νεαρότερο Μέλος της Ένωσης Σεναριογράφων Ελλάδας.

Ο Σωτήρης Πετρίδης γνώριζε από τα μαθητικά του χρόνια τι ήθελε να κάνει επαγγελματικά και είχε την υποστήριξη και την ενθάρρυνση από τους καθηγητές του, οι οποίοι του έδωσαν την ευκαιρία να συμμετάσχει σε σχολικές δημιουργικές δράσεις, οι οποίες τον ταξίδεψαν ακόμη και εκτός Ελλάδος.

«Ήμουν τυχερός που ιδρύθηκε το Τμήμα Κινηματογράφου της Σχολή Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ. Όταν έπρεπε να κάνω τις επιλογές μου,  αυτή η επιλογή ήταν μονόδρομος για μένα. Στη σχολή ήρθα για πρώτη φορά, σε επαφή με τις ταινίες του Χίτσκοκ, ο οποίος με εντυπωσίασε, και στη συνέχεια με τη δουλειά, των μεγάλων μορφών του κινηματογράφου. Ήταν μια ανακάλυψη και μια αποκάλυψη για μένα, που όπως καταλαβαίνει κανείς, ανήκω σε μια γενιά που ενηλικιώθηκε με άλλες προσλαμβάνουσες.

Ποτέ δεν είναι αργά όμως. Ξεκίνησα όπως όλοι, με σπουδαστικές ταινίες, για να προχωρήσω στη συνεργασία μου με τη Ναταλία Λαμπροπούλου, η οποία σκηνοθέτησε τις ταινίες μικρού μήκους «Μπαλόνι», «e-social» και «White Collar», ενώ συν-σκηνοθετεί με την Ηλέκτρα Αγγελετοπούλου και την πρώτη μας μεγάλους μήκους ταινία. Ένα θρίλερ, με τίτλο Scopophilia», μια ταινία στην οποία συμμετέχουν μεταξύ άλλων η Τζόυς Ευείδη, ο Θάνος Φερετζέλης, η Ηλέτρα Κατράνου και άλλοι.

Ο Σωτήρης Πετρίδης είναι υποψήφιος Διδάκτορας του τμήματος Κινηματογράφου, στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, κάτοχος προπτυχιακού τίτλου σπουδών στον Κινηματογράφο με ειδίκευση στο Σενάριο από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου στον τομέα «Τέχνη, Δίκαιο και Οικονομία» με ειδίκευση στα πνευματικά δικαιώματα κινηματογραφικών ταινιών από το Διεθνές Πανεπιστήμιο Ελλάδος.

Ο τομέας της ακαδημαϊκής έρευνάς του αφορά τις επιπτώσεις των κοινωνικοπολιτικών συνθηκών της Αμερικάνικης κοινωνίας της νέας χιλιετίας στο κινηματογραφικό υποείδος του slasher. Ακόμα, διδάσκει θεωρητικά και πρακτικά μαθήματα Κινηματογράφου στο ΙΕΚ Ξυνή Θεσσαλονίκης.

«Μου αρέσει να λέω ιστορίες. Ιστορίες που παίρνουν μορφή και τις μοιράζομαι με τους θεατές, κάθε φορά που γίνονται ταινίες. Για τον κινηματογράφο ισχύει ό,τι και για όλα όσα θέλουμε ή ονειρευόμαστε στη ζωή μας. Αν αντιληφθείς, ότι είναι κάτι που αγαπάς και το θες πραγματικά πάρα πολύ, μην το σκέφτεσαι, καν’ το!» λέει ο 28χρονος Θεσσαλονικιός σεναριογράφος.

«Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον», δηλώνει ο ίδιος «να ακούς, πόσο άγγιξε μια δουλειά σου, τους θεατές ή να λαμβάνεις σχόλιά τους, τα οποία, μέσα από μια διαφορετική οπτική, σου φωτίζουν νέες παραμέτρους και λεπτομέρειες που δεν είχες αντιληφθεί, κατά τη δημιουργία ενός φιλμ. Είναι ευπρόσδεκτη και πολύτιμη κάθε κριτική και σχόλιο, όταν είναι καλοπροαίρετη. Μας βοηθά να βελτιωθούμε και μας δίνει δύναμη να συνεχίσουμε.

Χρειαζόμαστε αυτή τη δύναμη, σε έναν χώρο, όπως ο κινηματογράφος που είναι μια ακριβή τέχνη, η οποία, αν και έχει πολλούς εραστές, ως μέγιστη, ίσως και μοναδική ανταμοιβή, λαμβάνεις την αποδοχή και την αίσθηση της ικανοποίησης ή καλύτερα της πληρότητας, κάνοντας κάτι που αγαπάς. Αυτό που θα ευχόμουν στον εαυτό μου είναι, να μην σταματήσω ποτέ να κάνω ταινίες και να λέω ιστορίες μέσα από αυτές, φτάνοντας στην ιδανική περίπτωση, αυτό να είναι βιώσιμο».

Σε συνεντευξή του στο http://artandpress.gr είπε:

-Πώς, λοιπόν, με τόσες δυσκολίες, το όνειρο γίνεται πραγματικότητα;

«Το αγκάθι για εμάς είναι πάντα η χρηματοδότηση, αλλά ταυτόχρονα η έλλειψή της και οι ιδιαίτερα περιορισμένες οικονομικές μας δυνατότητες, μάς κάνουν πιο επινοητικούς, μας ενώνουν σε ομάδες παθιασμένες για σινεμά, οι οποίες δουλεύουν ακούραστα, χωρίς ωράρια και άλλες πολυτέλειες, γιατί ο κινηματογράφος είναι ομαδική υπόθεση.

Και εδώ θα ήθελα να αναφερθώ στην πληθώρα ταλαντούχων νέων ανθρώπων της πόλης, οι οποίοι υπηρετούν, σε διαφορετικά πόστα, αυτή την τέχνη, από τα visual & special effects, ως το μοντάζ, τη σκηνοθεσία και τη διεύθυνση φωτογραφίας και φυσικά τους ηθοποιους. Φοβάμαι, πως στην προσπάθεια να τους αναφέρω όλους ονομαστικά, μπορεί να ξεχάσω κάποιον και να παρεξηγηθώ».

Η ύπαρξη της σχολής στη Θεσσαλονίκη, σε συνδυασμό με τον θεσμό του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, έχει συγκεντρώσει πολλούς νέους και όχι μόνο, ανθρώπους από τον χώρο και έχει επίσης δημιουργήσει μια κινηματογραφική κουλτούρα στην πόλη, η οποία λειτουργεί θετικά προς εμάς, τους κινηματογραφιστές.

Είναι δύσκολη η εξεύρεση budget και η μέθοδος του crowdfunding, δε θα έλεγα, πως έχει βοηθήσει ιδιαίτερα αυτόν τον σκοπό. Έτσι, συγκεντρώνουμε χρήματα διοργανώνοντας πάρτι και είμαστε ευτυχείς και ευγνώμονες, στους καλούς ανθρώπους της πόλης της Θεσσαλονίκης που μας στηρίζουν. Δεν τους λέω χορηγούς, τους λέω καλούς ανθρώπους, οι οποίοι μόλις τους λέμε ποιοι είμαστε και τι θέλουμε να κάνουμε, μας στηρίζουν πρόθυμα, όπως μπορούν και μας αντιμετωπίζουν με συμπάθεια.

Καλή η τέχνη, αλλά πρέπει τουλάχιστον να σιτίσεις, τους συντελεστές μιας ταινίας, που τις περισσότερες φορές, συμμετέχουν εθελοντικά (η Τζόυς Ευείδη πληρώνεται, με την πίτα της γιαγιάς της Ναταλίας), όπως και να βρεις τα κατάλληλα αντικείμενα (π.χ. θα ήταν αδύνατον να αγοράσουμε το αληθινό όπλο που χρησιμοποιήθηκε στο White Collar), και τον τεχνικό εξοπλισμό πoυ απαιτείται κάθε φορά και στο τελευταίο -μας βοηθά συχνά η σχολή. Σε όλα αυτά, έχουμε έναν ακόμα σύμμαχο. Την ταχύτατη εξέλιξη της ψηφιακής τεχνολογίας, η οποία καθημερινά μας εκπλήσσει ευχάριστα, αφού μας δίνει τη δυνατότητα να κερδίσουμε χρόνο και χρήμα».

– Ποια είναι τα τελευταία σας project;

«Αρχικά, η πρώτη μας αγγλόφωνη μικρού μήκους ταινία, με τίτλο «EMOTICON MAN», σε σκηνοθεσία Παναγιώτη Κουντουρά, με τους Χρήστο Γκουτσίδη, Χρίστο Κοκαράκη, Ελένη Θυμιοπούλου, Δημήτρη Τσιλινίκο και Άνυ Τσολακίδου. Σε έναν κόσμο, σε μια αδιευκρίνιστη χρονικά εποχή του μέλλοντος, όλοι φορούν emoticon masks, μάσκες που δεν ανταποκρίνονται πάντα στα πραγματικά τους συναισθήματα. Τι θα γίνει όταν ένας άντρας συναντά και ερωτεύεται μια γυναίκα, χωρίς ανταπόκριση, αλλά και χωρίς οι μάσκες που υπάρχουν στη διάθεσή του, να μπορούν να εκφράσουν την συναισθηματική του κατάσταση; Μια ταινία με πολλές προεκτάσεις και σημειολογικές αναφορές, η οποία έχει πάρει μέρος σε διεθνή φεστιβάλ. Σε αυτή την ταινία είχα αναλάβει και την παραγωγή, μαζί με την Ηλέκτρα Αγγελετοπούλου και τον Δημήτρη Τσακαλέα.

Επίσης, ένα από τα νέα μου project είναι η μικρού μήκους ταινία «9023», με τους Αλέξανδρος Κωχ,  Αναστάση Ροϊλό, Ελένη Θυμιοπούλου και Νίκο Κολοβό. Εξελίσσεται σε ένα δυστοπικό παρόν και πραγματεύεται μια ακραία κοινωνική συνθήκη. Την συν- σκηνοθετώ και με την Τάνια Ναναυράκη, ενώ συνεργάζομαι, για ακόμη μία φορά, στο κομμάτι της παραγωγής, με τον Δημήτρη Τσακαλέα».

– Μίλησέ μας για τις ταινίες σας.

Ξεκίνησα από την τρυφερή, αθώα και αισιόδοξη ματιά, ενός μικρού κοριτσιού που έχει χάσει τον πατέρα του, αλλά τον νιώθει να είναι πάντα δίπλα του και να το προστατεύει, σε αντίθεση με τη μητέρα του, η οποία ως ενήλικας διαχειρίζεται, εντελώς διαφορετικά την απώλεια, στο Το Μπαλόνι», ( Βραβείο Α΄ Γυναικείου Ρόλου-Τζόυς Ευείδη, Διεθνές Φεστιβάλ Ψηφιακού Κιν/φου Αθηνών, 214 και  Special Mention – SEE Talents, Διεθνές Φεστιβάλ Νάουσας 2014), και πήγα στο «e-Social», με πρωταγωνιστές τους Ματίνα Κουλουριώτη, Χρήστο Παπαδημητρίου και Τζόυς Ευείδη.

Στο «e-Social»,  η υπόθεση εξελίσσεται στο κοντινό μέλλον, όπου μια γυναίκα αδυνατώντας να δεχτεί την απώλεια του συντρόφου της, εκμεταλλεύεται τη δυνατότητα που της δίνει η τεχνολογία να τον επαναφέρει σε μορφή ολογράμματος, για να διαπιστώσει στη συνέχεια, πως τίποτα δεν μπορεί να υποκαταστήσει την πραγματική ζωή. (Best Sci-Fi Award, Granite Planet International Film Festival 2015, Canada /  Special Mention – SEE Talents, Naoussa International Film Festival 2015, Greece / Best Original Screenplay, Festicini – Festival Internacional de Cinema Independente 2015, Brazil).

Στο «White Collar», βλέπουμε με τον πλέον ωμό τρόπο, την αναφορά στις απάνθρωπες συνθήκες που βιώνει, την απόγνωση και το αδιέξοδο, στο οποίο έρχεται ο σύγχρονος άνθρωπος, θέλοντας να αποκτήσει, μια από τις λιγοστές θέσεις εργασίας, που έχουν εναπομείνει στον κόσμο. Σε μια ομαδική, επαγγελματική συνέντευξη-κουίζ οικονομικών γνώσεων, το παιχνίδι της ρώσικης ρουλέτας, αφήνει ζωντανό μόνο τον νικητή, τον καλύτερο. Η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμιά αξία, για το σύστημα -ταινία που έλαβε και το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας, και τιμητική διάκριση για τον ήχο και το μακιγιάζ, από το Φεστιβάλ Φανταστικού Κιν/φου «Βαγγέλης Κοτρώνης», 2017 (Αναστάσης Ροϊλός, Κυριάκος Δανηιλίδης, Ιωάννα Λάμνη, Τάσος Μπαρνιάς).

Ενώ στο «#NotAlone», τα social media και τα μοιραία «παιχνίδια» του πρωταγωνιστούν.

– Όλα τα σενάρια σου, με διαφορετικό τρόπο κάθε φορά, έχουν σημείο αναφοράς τον θάνατο.

«Έχεις δίκιο. Πλέον, κάθε φορά που λέω σε φίλους, πως έγραψα καινούριο σενάριο, με ρωτούν, πόσοι μένουν ζωντανοί, αυτή τη φορά. Γίνεται χωρίς να το σχεδιάζω. Σίγουρα, θα πρέπει να το κοιτάξω, όπως μου λένε και οι φίλοι, για να με πειράξουν. Όπως ανέφερες και εσύ όμως, κάθε φορά, η προσέγγιση είναι διαφορετική».