Ο Έλληνας χορευτής του Moulin Rouge με το βραβείο Γκίνες
Ο Αντώνης Κοσμαδάκης γεννήθηκε στην Κρήτη. Ξεκίνησε το χορό σχετικά αργά, σε ηλικία 18 ετών, στη σχολή της Κλαίρυ Γουβιανάκη.
Όπως δηλώνει στο ellines.com, αυτό συνέβη τυχαία, καθώς είχε ξεκινήσει από την ενόργανη γυμναστική, με την οποία ασχολήθηκε για 12 χρόνια, με διακρίσεις σε ολόκληρη την Ελλάδα. Ο χορός προέκυψε από την πρόταση που είχε από έναν φίλο του να παρακολουθήσει σεμινάρια χορού – εκεί γνώρισε έναν χορογράφο από το Παρίσι τον Bruno Agati ο οποίος του πρότεινε να φύγει για τη Γαλλία, να περάσει οντισιόν για μία κρατική σχολή στο Μονπελιέ και να συνεχίσει τον χορό εκεί. Αυτό έκανε και πέτυχε! Με υποτροφία, καθώς χρήματα δεν υπήρχαν, ήταν ένας από τους τρεις που επιλέχθηκε – η εμπειρία του στην ενόργανη, ήταν πολύτιμη στο να διακριθεί.
Το τέλος των σπουδών του τον βρίσκει να εργάζεται στη Disneyland ως χορευτής. Ακολούθως στο Paradis Latin,ένα καμπαρέ στο Παρίσι, στο Lido ενώ συγχρόνως δούλευε και για την Όπερα για την οποία κάνει διάφορες παραστάσεις όπως η «Εύθυμη Χήρα» , «La vie Parisienne», «Faust» κ.α.
Η σκληρή δουλειά σε έναν χαρακτήρα που λέγεται «Valentin le Désossé» δηλαδή ο «χωρίς κόκαλα», ο οποίος υπήρξε πράγματι στο Moulin Rouge του άνοιξε την πόρτα του διάσημου καμπαρέ. Ο Toulouse Lautrec έχει ζωγραφίσει πολλούς πίνακες στους οποίους εμφανίζεται και υπάρχουν και πολλές αφίσες της εποχής που τον απεικονίζουν. Πρόκειται για ένα σόλο που διαρκεί τρία λεπτά και περιλαμβάνει ακροβατική, ευλυγισία και χορό.
Ο Αντώνης Κοσμαδάκης κέρδισε το 2011 το βραβείο Γκίνες με το Moulin Rouge, για μια κίνηση που λέγεται serpillere, το οποίο είναι σπαγγάτο στο πάτωμα.
Το 2014, κέρδισε ένα ακόμα ρεκόρ βάζοντας το πόδι του πίσω από το κεφάλι του 30 φορές σε 30 δευτερόλεπτα.
Απαντώντας στην ερώτηση τι σημαίνει για τον ίδιο Ελλάδα, απαντά χωρίς περιστροφές: «Ελλάδα σημαίνει το σπίτι μου. Είναι η οικογένειά μου. Προσπαθώ να πηγαίνω μια φορά το χρόνο. Είναι πολύ λίγο βέβαια αλλά προσπαθώ να πηγαίνω όσο πιο συχνά μπορώ. Εκεί είναι η θάλασσα, το καλό φαγητό… τα πάντα.»