Ο Εμμανουήλ Βελιβασάκης, γεννημένος στο μικρό χωριό Καμαριώτη στο Ηράκλειο Κρήτης, αποτελεί μια από τις πιο χαρακτηριστικές μορφές Ελλήνων που διαπρέπουν στο εξωτερικό. Από τα παιδικά του χρόνια στους πρόποδες του Ψηλορείτη ως τις κορυφές της διεθνούς μηχανικής, η ζωή του μοιάζει με συνεχή ανάβαση — μια πορεία όπου οι πρώτες εικόνες της κρητικής γης έγιναν θεμέλιο για έργα που σημάδεψαν τον κόσμο.
Σπουδάζοντας στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο Βελιβασάκης έθεσε τα θεμέλια μιας λαμπρής καριέρας. Ως Managing Principal της Thornton–Tomasetti συμμετείχε στον σχεδιασμό ορισμένων από τα πιο εμβληματικά έργα της σύγχρονης εποχής: των Petronas Twin Towers στην Κουάλα Λουμπούρ, του Taipei 101, του φιλόδοξου Jeddah Tower στη Σαουδική Αραβία, της αποκατάστασης του Θόλου του Καπιτωλίου στην Ουάσινγκτον, αλλά και της αναγέννησης του Αγίου Νικολάου στο Ground Zero σε συνεργασία με τον Σαντιάγο Καλατράβα. Μετά την 11η Σεπτεμβρίου, ανέλαβε τον συντονισμό των τεχνικών ομάδων που διασφάλισαν την ασφάλεια των συνεργείων ανάκτησης στα συντρίμμια του WTC — μια από τις πιο ανθρώπινες και ηθικά φορτισμένες αποστολές της ζωής του.
Παρά τις διεθνείς του επιτυχίες, η Κρήτη παρέμεινε το πνευματικό του κέντρο. Όπως ο ίδιος περιγράφει, οι βραχώδεις πλαγιές του Ψηλορείτη έγιναν για εκείνον μεταφορές αντοχής και φιλοδοξίας, οι πρώτες «κορυφές» στις οποίες χτίστηκε η επαγγελματική και ηθική του πορεία. Οι εικόνες της παιδικής του ηλικίας —η πέτρα, ο άνεμος, το φως— εξελίχθηκαν σε εσωτερική πυξίδα που καθόρισε τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται την αρχιτεκτονική, την ηγεσία και την ευθύνη απέναντι στους ανθρώπους.
Η συμμετοχή του στην ελληνική και κρητική ομογένεια υπήρξε εξίσου καθοριστική. Διετέλεσε Πρόεδρος της Παγκρητικής Ένωσης Αμερικής και Πρόεδρος του Παγκόσμιου Συμβουλίου Κρητών, αντιμετωπίζοντας την παράδοση όχι ως κειμήλιο αλλά ως καθήκον. Όπως ο ίδιος τονίζει, η κοινότητα διδάσκει όσα δεν μαθαίνουν τα βιβλία: ότι επιτυχία σημαίνει να χτίζεις γέφυρες — όχι μόνο από χάλυβα, αλλά και από κατανόηση, αλληλεγγύη και κοινές αξίες.
Οι διακρίσεις του, από το Χρυσό Μετάλλιο του Τάγματος του Φοίνικος έως τις διεθνείς τιμητικές αναγνωρίσεις και τον τίτλο του Άρχοντα Εύταξια του Οικουμενικού Πατριαρχείου, επιβεβαιώνουν ότι η πορεία του δεν αφορά μόνο την τεχνογνωσία, αλλά και το ήθος.
Στο βιβλίο του Climbing the Peaks of the World επιχειρεί μια ειλικρινή αποτίμηση της διαδρομής του. Με μεταφορές που ενώνουν το παιδί από το Καμαριώτη με τον μηχανικό που εργάστηκε σε πέντε ηπείρους, ο Βελιβασάκης αφηγείται μια πορεία όπου κάθε έργο είναι μια κορυφή — όχι μόνο τεχνική, αλλά και εσωτερική. Περιγράφει πώς η εμπειρία στο Ground Zero, η αναστήλωση του Καπιτωλίου ή η ανέγερση του Αγίου Νικολάου στη Νέα Υόρκη έγιναν σταθμοί που τον δίδαξαν ότι πίσω από κάθε μεγάλο έργο υπάρχει μια «αόρατη αρχιτεκτονική» αξιών: επιμονή, πίστη, ταπεινότητα, δημιουργικότητα.
Σήμερα μοιράζει τον χρόνο του ανάμεσα στη Φλόριντα, τη Νέα Υόρκη και την Κρήτη, όπου φροντίζει το μικρό του αμπέλι και το ελαιόκτημα — μια επιστροφή στη γη από την οποία ξεκίνησαν όλα. Όπως αναφέρει και ο ίδιος, κάθε κορυφή που κατέκτησε είναι δεμένη με μια ιστορία πίστης και δημιουργίας. Και όπως θα έλεγε ο Καζαντζάκης, τον οποίο συχνά επικαλείται: «Μην αποδέχεσαι ποτέ τα όρια του ανθρώπου. Σπάσε τα σύνορα.»
