Σαν σήμερα, στις 17 Οκτωβρίου 1979, γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη ένας άνθρωπος που έμελλε να εμπνεύσει όχι μόνο ως αθλητής, αλλά ως σύμβολο αξιοπρέπειας, ήθους και δύναμης ψυχής: ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης.
Η ζωή του ήταν γεμάτη επιτυχίες, αλλά το μεγαλείο του ξεπέρασε τα όρια των γηπέδων. Ήταν ο Ολυμπιονίκης που έδωσε νόημα στην έννοια του αγώνα — και όταν οι διακρίσεις τέλειωσαν, συνέχισε να αγωνίζεται, με την ίδια γενναιότητα, απέναντι στη ζωή.
Από τη Θεσσαλονίκη στα Ολυμπιακά βάθρα
Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης ξεκίνησε το τάε κβον ντο σε ηλικία μόλις τριών ετών, ακολουθώντας τα βήματα του πατέρα του, που υπήρξε ο πρώτος δάσκαλός του. Η πορεία του υπήρξε αλματώδης. Το 1996 έγινε πρωταθλητής κόσμου εφήβων και σύντομα το όνομά του ξεπέρασε τα ελληνικά σύνορα.
Το 2004, στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, ανέβηκε στο δεύτερο σκαλί του βάθρου, κατακτώντας το αργυρό μετάλλιο. Τέσσερα χρόνια αργότερα, στους Ολυμπιακούς του Πεκίνου, επανέλαβε το ίδιο επίτευγμα, αποδεικνύοντας πως δεν ήταν μια τυχαία παρουσία στο παγκόσμιο στερέωμα. Το 2008 αναδείχθηκε επίσης πρωταθλητής Ευρώπης, ενώ το 2012 είχε την τιμή να είναι σημαιοφόρος της Ελλάδας στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου.
Μετά από σχεδόν δύο δεκαετίες γεμάτες επιτυχίες, μεταλλεία και αναγνώριση, αποσύρθηκε από τους αγώνες το 2014. Όμως η φλόγα του δεν έσβησε ποτέ· απλώς μεταφέρθηκε σε άλλους τομείς της ζωής.
Ο άνθρωπος πίσω από τον αθλητή
Ο Νικολαΐδης δεν έμεινε ποτέ μόνο στις νίκες. Μιλούσε πάντα με ειλικρίνεια και ανθρωπιά, χωρίς φτιασιδώματα. Σε μια από τις πιο δυνατές του φράσεις είχε πει:
«Δύο χρόνια δεν είπα ποτέ ‘Γιατί σε εμένα’.»
Μέσα σε λίγες λέξεις χώρεσε ολόκληρη τη στάση ζωής του: την αποδοχή, το κουράγιο και την αξιοπρέπεια μπροστά στη δυσκολία.
Αντιμετώπισε μια σπάνια μορφή καρκίνου, δίνοντας τη μάχη του αθόρυβα, χωρίς να ζητήσει λύπηση. Επέλεξε, αντ’ αυτού, να μιλήσει για ενσυναίσθηση, αλληλεγγύη και κοινωνική ευθύνη — αξίες που υπηρέτησε μέχρι την τελευταία του ημέρα.
Στο συγκλονιστικό του τελευταίο μήνυμα, λίγο πριν φύγει από τη ζωή τον Οκτώβριο του 2022, ζήτησε τα μετάλλιά του να δημοπρατηθούν και τα έσοδα να διατεθούν σε δομές για παιδιά. Ήταν η ύστατη πράξη ενός ανθρώπου που, ακόμη και στο τέλος, νοιαζόταν περισσότερο για τους άλλους παρά για τον εαυτό του.
«Αν κάτι θέλω να αφήσω πίσω μου, είναι ένα μήνυμα αγάπης. Να βοηθάτε. Να αγαπάτε. Να μην φοβάστε.»
Το φως που δεν έσβησε ποτέ
Μετά την αποχώρησή του από τα τατάμι, ο Αλέξανδρος ασχολήθηκε ενεργά με τα κοινά, πιστεύοντας ότι ο αθλητής οφείλει να επιστρέφει στην κοινωνία όσα του χάρισε. Είτε ως εκπρόσωπος Τύπου, είτε ως ενεργός πολίτης, μιλούσε με πάθος για τη δημοκρατία, τη δικαιοσύνη, την ελευθερία και τον αντιφασισμό.
Η Θεσσαλονίκη τον αποχαιρέτησε με τιμές, και το όνομά του κοσμεί πλέον αθλητικές εγκαταστάσεις, γήπεδα και δράσεις που εμπνέουν νέες γενιές. Όμως, η μεγαλύτερη κληρονομιά του δεν βρίσκεται στα μάρμαρα των γηπέδων, αλλά στις καρδιές όσων πίστεψαν ότι η ευγένεια και η ψυχή είναι τα πιο σπουδαία «όπλα» ενός ανθρώπου.
Ένας σύγχρονος ήρωας με ανθρώπινη ψυχή
Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης έφυγε πρόωρα, λίγες μέρες πριν κλείσει τα 43 του χρόνια. Μα ο τρόπος που έζησε, μίλησε και αποχώρησε, έκανε τη ζωή του παράδειγμα για όλους.
Δεν ήταν απλώς ένας Ολυμπιονίκης. Ήταν ο άνθρωπος που έδειξε πως η γενναιότητα δεν μετριέται στα μετάλλια, αλλά στη στάση μας απέναντι στη ζωή.
Και όσο υπάρχουν άνθρωποι που εμπνέονται από το παράδειγμά του, το φως του θα συνεχίζει να καίει — ήσυχα, αλλά αθάνατα.
