Ο Αντώνης Σαμαράκης ήταν Έλληνας πεζογράφος της μεταπολεμικής γενιάς. Το έργο του αγαπήθηκε και αναγνωρίστηκε διεθνώς. Είναι ένας από τους περισσότερο μεταφρασμένους Έλληνες πεζογράφους, καθώς τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από 30 γλώσσες.

Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 16 Αυγούστου του 1919. Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Εργάστηκε αρχικά στο Υπουργείο Εργασίας, θέση την οποία εγκατέλειψε μετά την επιβολή της δικτατορίας του Μεταξά, για να επανέλθει το 1945 μέχρι και το 1963. Κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής συμμετείχε στην Eθνική Aντίσταση. Το 1944 συνελήφθη από τους Ναζί και καταδικάστηκε σε θάνατο, αλλά κατάφερε να αποδράσει.

Αντιστασιακή δράση ανέπτυξε και κατά τη δικτατορία. Στη Μεταπολίτευση δημοσίευσε πολλά κείμενα κοινωνικού και πολιτικού περιεχομένου.

Το 1954 εκδίδεται η συλλογή διηγημάτων του «Ζητείται ελπίς».

Το έργο του Σαμαράκη έχει έντονο το στοιχείο της κοινωνικής καταγγελίας και αντικατοπτρίζει τις προσωπικές του ανησυχίες για το παρόν και το μέλλον της σύγχρονης κοινωνίας. Χρησιμοποίησε απλή γλώσσα και μη επιτηδευμένο ύφος και προσέγγισε τα θέματά του από μια έντονα ανθρωποκεντρική γωνία. Χαρακτηριζόταν από την αγάπη του για τους νέους.

Τιμήθηκε με το κρατικό βραβείο διηγήματος το 1962 για το Αρνούμαι, το Βραβείο των Δώδεκα – Έπαθλο Κώστα Ουράνη το 1966 για το Λάθος, το Μέγα Βραβείο Αστυνομικής Λογοτεχνίας στη Γαλλία 1970 πάλι για το Λάθος. Τιμήθηκε επίσης για τη συνολική προσφορά του από τη διοργάνωση Europalia το 1982 και με το Σταυρό του ιππότη των Γραμμάτων και των Τεχνών το 1995.

Ο Αντώνης Σαμαράκης έφυγε από τη ζωή στις 8 Αυγούστου του 2003. Σύμφωνα με επιθυμία του, το σώμα του δωρήθηκε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών για έρευνες των φοιτητώv της Ιατρικής.