Ο Σιντ Γκάνις ήταν πρόεδρος και πλέον νυν μέλος της αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, του οργανισμού που καθορίζει πού θα καταλήξουν τα βραβεία Όσκαρ. Είναι επίσης, πετυχημένος παραγωγός ταινιών όπως Male Gigolo, Big Daddy, Mr. Deeds και The Master of Disguise.

Η καταγωγή του είναι από τα Γιάννενα. Όταν επισκέφθηκε για πρώτη φορά τη Θεσσαλονίκη, για το Φεστιβάλ Κινηματογράφου, δεν έκρυψε την ικανοποίησή του, που βρέθηκε στην Ελλάδα, για την οποία παραδέχεται ότι δεν γνωρίζει πολλά, παρά το ότι δηλώνει πως «τον τελευταίο καιρό νιώθω πιο Έλληνας από ποτέ».

Ο Γκάνις ξεκίνησε από τις γειτονιές του Μπρούκλιν και κατάφερε να βρεθεί στα μεγαλύτερα στούντιο του Χόλιγουντ, να ιδρύσει τη δική του εταιρεία παραγωγής και το 2005 να εκλεγεί πρόεδρος της Ακαδημίας των Όσκαρ. Ο κινηματογράφος ήταν, όπως λέει, και ο κυριότερος λόγος που πλέον αισθάνεται πιο συνδεδεμένος με την ελληνική κληρονομιά του. “Γνώρισα Έλληνες κινηματογραφιστές και άρχισα να εμπλέκομαι περισσότερο με την ελληνική κοινότητα του Λος Άντζελες”, εξηγεί και προσθέτει: “Ναι, ακόμη και το ελληνικό αίμα μου είναι πιο ισχυρό τώρα”.

Σε συνέντευξη που παραχώρησε στην Ελευθεροτυπία, δεν δίστασε να δηλώσει ότι «η Ελλάδα είναι δική μου» και συνέχισε ρωτώντας για τα Γιάννενα τα οποία δεν έχει επισκεφθεί ποτέ: “Ακούω ότι είναι όμορφα εκεί. Μου είπαν ότι με το νέο αυτοκινητόδρομο μπορώ να φτάσω σε δυόμισι ώρες. Είναι αλήθεια; Θέλω να δω την πόλη, να συναντηθώ με τους ανθρώπους. Η σύζυγός μου ανακάλυψε ότι υπάρχουν αρκετοί με το επώνυμο Γκάνις. Θέλω λοιπόν να δω αν μπορώ να τους γνωρίσω”.

Ο Σιντ Γκάνις είχε ξαναβρεθεί στην Ελλάδα προ εικοσαετίας, για τουρισμό στην Αθήνα και στα νησιά. Δεν ξεχνά τους στενούς οικογενειακούς δεσμούς, τον παππού και τη γιαγιά “που ήταν πάντα εκεί, μας τάιζαν ελληνικά φαγητά, μας έλεγαν για την παλιά πατρίδα, μιλούσαν όλη την ώρα ελληνικά. Από τότε που ήμουν παιδί, στο μυαλό μου ήμουν Έλληνας. Δεν είχα συνειδητοποιήσει τότε πόσο cool ήταν να είσαι Έλληνας, αλλά τώρα το ξέρω”. Ωστόσο, ο Γκάνις δεν μιλά ελληνικά και δηλώνει μετανιωμένος γι αυτό.

Όσο για το τι είναι αυτό που τον έκανε μετά από τόσα χρόνια να αισθανθεί Έλληνας, είναι απολύτως ειλικρινής.

«Ολα αυτά τα χρόνια με απασχολούσε μόνο η καριέρα μου. Ημουν ένας Αμερικανός νεαρός, που αγωνιούσε να πετύχει στον κόσμο του θεάματος. Πάντοτε, βέβαια, δήλωνα την ελληνική καταγωγή μου. Πριν από 8 χρόνια κάτι μέσα μου άλλαξε. Άρχισαν να πεθαίνουν. Οι θείοι μου από τη μεριά του πατέρα μου -όλοι έφτασαν πάνω από 90 χρόνων. Ημασταν πολύ δεμένη οικογένεια, μαζευόμασταν στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς, οι οποίοι μιλούσαν ελληνικά, και τρώγαμε ελληνικά παραδοσιακά φαγητά» θυμάται με νοσταλγία.

Τέλος, παραδέχεται ότι τα Όσκαρ είναι ένας θεσμός από τον οποίο δεν λείπουν οι αδικίες και συμπληρώνει:  «Το «Όσα παίρνει ο άνεμος» πήρε το Όσκαρ καλύτερης ταινίας το 1939, τη χρονιά που ήταν υποψήφιος και ο «Μάγος του Οζ», εξίσου σημαντική ταινία. Τι να κάνουμε… Σκεφτείτε, όμως, ότι το να περάσεις στη λίστα των υποψηφιοτήτων είναι από μόνο του βραβείο. Θα νιώσω πολύ ευτυχισμένος αν κάποια στιγμή φτάνουν στις υποψήφιες για Οσκαρ καλύτερης ταινίας και ξενόγλωσσες ταινίες».