Ο Φαίδων Αβούρης είναι Ερευνητής στην IBM και Διευθυντής νανοεπιστήμης και νανοτεχνολογίας στο τμήμα έρευνας της ΙΒΜ. Είναι επίσης ένα από τα «λαμπρά» μυαλά που φιγουράρουν στη λίστα της Thomson Reuters για το 2015 και το 2016 με τους επιστήμονες που επηρεάζουν βαθύτατα τον κλάδο τους. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1945, αλλά ο πατέρας του γεννήθηκε και έζησε στη Ζάκυνθο και η μητέρα του στην Αμοργό.

Ο Φαίδων Αβούρης είναι κορυφαίος επιστήμονας και έχει αναγνωριστεί διεθνώς για το έργο του στις Νανοεπιστήμες και τη Νανοτεχνολογία. Πρωτοπόρησε στη χρήση του ηλεκτρονικού μικροσκοπίου σάρωσης και της φασματοσκοπίας στη μελέτη της χημείας των επιφανειών στην ατομική κλίμακα, ενώ ανέδειξε τη σχέση ανάμεσα στη χημική αντιδραστικότητα και στην τοπική ηλεκτρονιακή δομή. Απέδειξε την ύπαρξη συμπεριφοράς «συσκευής» σε ατομική κλίμακα, παρατήρησε τον περιορισμό των ηλεκτρονίων και φαινόμενα συμβολής στις επιφάνειες υλικών. Επίσης, ασχολήθηκε με τον χειρισμό ατόμων σε δεσμούς σθένους με ακρίβεια μεμονωμένων ατόμων. Μεταγενέστερα, ο Αβούρης πραγματοποίησε ανακαλύψεις-κλειδιά, τόσο πειραματικές όσο και θεωρητικές, στην ηλεκτρονιακή δομή των νανοσωλήνων άνθρακα (CNT) και του γραφενίου, θέτοντας τις βάσεις για μία μελλοντική νανοτεχνολογία βασισμένη στον άνθρακα

Πήρε το πτυχίο του στη Χημεία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης και το διδακτορικό του στη Φυσική της Χημείας στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν το 1974. Εργάστηκε σαν μετα-διδακτορικός στο Πανεπιστήμιο UCLA, και ήταν Ερευνητής στο AT&T Bell Laboratories, πριν ξεκινήσει να εργάζεται για την IBM, στο ερευνητικό τμήμα του Watson Research Center το 1978. Το 1984 έγινε διευθυντής στο τμήμα Φυσικοχημείας και το 2004 έγινε Ερευνητικός Εταίρος στην IBM ενώ είναι επικεφαλής τουΤομέα Νανοεπιστήμης και Νανοτεχνολογίας. Δίδαξε επίσης ως επισκέπτης καθηγητής στα Πανεπιστήμια Κολούμπια και Ιλινόις. Μάλιστα, έχει δημοσιεύσει περισσότερες από 360 εργασίες σχετικές με το αντικείμενό του.

Έχει υπάρξει μέλος ή έχει συμμετάσχει σε πολλούς οργανισμούς, όπως: Αμερικανική Ακαδημία Τεχνών και Επιστημών (2003) και Ακαδημία Αθηνών (2005), Αμερικανική Εταιρεία Φυσικής (1987), Ινστιτούτο Φυσικής του Ηνωμένου Βασιλείου (2004), Ακαδημία Τεχνολογίας της IBM, Αμερικανικός Οργανισμός για την Προώθηση της Επιστήμης, (1996), Ακαδημία Επιστημών της Νέας Υόρκης (1999), American Vacuum Society (1997), και Δίκτυο Παγκόσμιας Τεχνολογίας (1999).

Έχει λάβει πολλά βραβεία, όπως το APS Irving Langmuir Prize για τη Φυσική της Χημείας (2003), το AVS Medard W. Welch Award για την επιστήμη των επιφανειών (1997), το Julius Springer Prize για Εφαρμοσμένη Φυσική (2008), το βραβείο Richard Feynman (1999) και το βραβείο του Οργανισμού ACSIN (2001) για Νανοτεχνολογία. Έχει λάβει επίσης πολλά βραβεία «Εξαιρετικών Τεχνικών Επιτευγμάτων» από την ΙΒΜ, και το βραβείο από το Πολιτειακό Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν για τη διάκρισή του σαν απόφοιτος από εκεί (2001). Είναι επίσης μέλος της συντακτικής ομάδας σε πολλά επιστημονικά περιοδικά και σειρές βιβλίων.

Όταν τον ρωτούν σε παλαιότερη συνέντευξή του στην Ημερησία να σχολιάσει την ελληνική κρίση και το πώς θα μπορούσε να βοηθήσει σε αυτό η Νανοτεχνολογία, ο ίδιος απαντά: «Πρώτα απ’ όλα υπάρχει θέμα νοοτροπίας. Πρέπει να καθίσουμε κάτω και να δούμε ποιοι είμαστε και κυρίως να καταλάβουμε πώς είναι ο κόσμος σήμερα και ποιο είναι το μέλλον μας. Έχουμε πέσει με τα μούτρα στη συζήτηση για τα πακέτα διάσωσης και πώς θα τα πάρουμε ή όχι. Αυτό είναι ένα σημαντικό ζήτημα, αλλά δεν λέει τίποτε σχετικά με το μέλλον μας. Η χώρα χρειάζεται ένα ειδικό πλάνο που μπορούμε να επικεντρωθούμε και να κάνουμε κάτι… Δεν είναι θέμα Νανοτεχνολογίας κατά τη γνώμη μου, αλλά πρέπει να επικεντρωθούμε στο λογισμικό και την παροχή υπηρεσιών, που δεν απαιτούν μεγάλα κεφάλαια».