Μία ακαδημαϊκός, ρεπόρτερ για λογαριασμό των Ηνωμενων Εθνών

ΕΡ: Πως αποφασίσατε να ασχοληθείτε με το ρεπορτάζ, ενώ έχετε τόσο σημαντική εμπειρία σε ακαδημαϊκό επίπεδο;

ΑΠ: Έγραφα ως πανεπιστημιακός, είχα δημοσιεύσει άρθρα, είχα γράψει ένα βιβλίο, απλώς, ένιωθα πως αυτά που έγραφα στην επιστήμη μου, ήταν όχι αδιάφορα, αλλά εξειδικευμένα, ειδικά η ανάλυση της γεωργίας από τα αρχαία χρόνια, ήθελα να ασχοληθώ με θέματα που αφορούν την κοινωνία, που μπορούν  να επηρεάσουν τη ζωή των ανθρώπων – όσο γίνεται, χωρίς να έχω την αυταπάτη ότι γράφοντας κάτι εγώ θα αλλάξει η ζωή των άλλων και κυρίως επειδή ταξίδευα, έβλεπα γύρω μου τι συμβαίνει, ένιωθα ότι είμαι αποκομμένη ως ακαδημαϊκός, ότι ζω σε μία φούσκα. Και ήταν ένας λόγος που ήθελα να ασχοληθώ με την έρευνα, με κοινωνικά θέματα, ανθρωπιστικού τύπου ρεπορτάζ.

 

ΕΡ: Έχετε δραστηριοποιηθεί στο εξωτερικό, εκεί είναι και η βάση σας;

ΑΠ:Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στην Ταϋλάνδη. Εκεί εργάζομαι για το Irin News, το ανθρωπιστικό πρακτορείο ειδήσεων των Ηνωμένων Εθνών, έχουμε έξι γραφεία – εμείς είμαστε στο γραφείο της Μπανγκόνγκ, καλύπτουμε 13 χώρες στη ΝΑ Ασία και κάνουμε ανάλυση θεμάτων που αφορούν ανθρωπιστικές κρίσεις στην περιοχή μας, καλύπτουμε θέματα υποσιτισμού, βίας κατά των γυναικών, κρουσμάτων HIV κ.α.

 

ΕΡ: Η εικόνα που έχουν οι άνθρωποι στις ξένες χώρες  για την Ελλάδα;

ΑΠ: Αναλόγως τη χώρα. Εδώ που βρίσκομαι αυτή τη στιγμή τα τελευταία δύο – τρία χρόνια λόγω της κρίσης, είναι λίγο χειρότερη. Επειδή ενημερώνομαι πάρα πολύ, προσπαθώ να έρχομαι στην Ελλάδα, όντως στο εξωτερικό από μία άποψη είναι χειρότερη από αυτό που βλέπεις ερχόμενη στη χώρα. Πέρυσι για παράδειγμα, πίστευα ότι θα έρθω και θα έχουν διαλυθεί τα πάντα. Δεν ήταν έτσι ακριβώς. Όχι ότι δεν εμφανίζονται σημάδια διάλυσης, απλά φανταζόμουν κάτι πολύ χειρότερο. Το αίσθημα που δεν προσλαμβάνω έξω είναι της κατήφειας, ότι δεν υπάρχει ελπίδα. Το ένιωσα εδώ, το είδα γύρω μου στους δρόμους…

 

ΕΡ: Το ρεπορτάζ, ή έρευνα για το θάνατο στους δρόμους της Αθήνας πως προέκυψε;

ΑΠ: Όταν ξεκίνησε η κρίση, παρόλο που ήμουν έξω, σε συνεργασία με τον φωτορεπόρτερ Δημήτρη Μπούρα, είχα ξεκινήσει ένα ρεπορτάζ, με ενδιέφερε αν καταγράψω το πώς έχει επηρεάσει τους καθημερινούς ανθρώπους. Πηγαίνοντας στο κέντρο της Αθήνας, είδα ανθρώπους εγκαταλελειμμένους. Ανθρωποι πεταμένοι στα σκουπίδια, αόρατοι από την κοινωνία, την πολιτεία και χωρίς να είμαι πολιτικός, ή να θέλω να κάνω πολιτική, αυτό που έχω να πω είναι ότι περικοπές, χωρίς αξιολόγηση, μπακάλικα όπως γίνονται στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή, οδηγούν σε αυτή την κατάσταση. Είναι μία καταστροφή και το βλέπεις. Στο κέντρο, στους ανθρώπους, δεν είναι εικόνα ευρωπαϊκής πρωτεύουσας αυτό που βλέπουμε στην Αθήνα, δεν μπορεί το ιστορικό κέντρο να είναι έτσι, δεν μπορείς να «καθαρίζεις» το ιστορικό κέντρο πετώντας τους ανθρώπους λίγο πιο δίπλα, πιστεύοντας ότι πρόβλημα θα εξαφανιστεί ως διά μαγείας χωρίς να έχεις κάνει καμία προσπάθεια να βοηθήσεις, να μην έχεις πολιτική, εθνική στρατηγική αντιμετώπισης. Η κρίση θα ξεσπούσε, την ξέραμε, τί κάναμε για τις ευπαθείς ομάδες, μελέτες υπήρχαν, όταν μιλούσαμε με το ΚΕΘΕΑ, είχαν εκπονήσει ολόκληρη μελέτη. Τι θα γίνει, τι πρέπει να γίνει. Τίποτε… Αλλά αυτό το συναίσθημα της εγκατάλειψης, είναι τραγικό. Εχω δει εικόνες στο κέντρο της Αθήνας, που συναντάς σε τριτοκοσμικές χώρες. Αυτή η εικόνα των χρηστών να βαράνε ενέσεις παντού, δεν τη βλέπεις σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα, στη μέση της ημέρας, με τις οικογένειες να περνούν, να κοιτάνε και να προσπερνούν. Το θεωρώ απαράδεκτο και πρέπει η πολιτεία κάποια στιγμή να πάρει μέτρα, όχι αστυνομικά, να αξιολογήσει τις περικοπές. Δεν μπορείς να πετάς τον πληθυσμό σου έτσι. Δεν μπορείς.

 

ΕΡ: Πως κρίνετε το ακαδημαϊκό επίπεδο στην Ελλάδα;

ΑΠ: Θεωρώ ότι είναι λίγο – υπάρχουν αξιόλογοι συνάδελφοι, άνθρωποι με δημοσιεύσεις, πανεπιστημιακοί, πάρα πολύ καλοί αλλά και πάρα πολύ κακοί. Θεωρώ ότι το σύστημα δεν είναι καλό. Για παράδειγμα, οι θεσμοί, υπάρχουν οι εκβιαστικές περίφημες προσυμβάσεις όπου κάποιος μπορούσε να είναι διδάσκων στο βαθμό του λέκτορα για τρία χρόνια και μετά ήσουν σε ένα καθεστώς ομηρίας. Να προσπαθείς δηλαδή να ευχαριστείς τον ανώτερό σου, κάνοντας χάρες – εννοώ τη δουλειά του πολλές φορές, ώστε να παραμείνεις στη θέση σου και να ανανεωθεί η σύμβαση σου. Πιστεύω ότι η ευθύνη είναι και στους φοιτητές και στους καθηγητές.

 

ΕΡ: Αν σας ρωτούσε κάποιος νέος που να δραστηριοποιηθεί, εδώ η στο εξωτερικό;

ΑΠ: Τις πρώτες σπουδές, τα προπτυχιακά στην Ελλάδα, γιατί δεν θεωρώ ότι είναι σωστό κάποιος που δεν έχει ζήσει το ελληνικό σύστημα να έρθει να διδάξει μετά. Μεταπτυχιακές σπουδές… αναλόγως. Φαντάζομαι ότι υπάρχουν καταπληκτικά  μεταπτυχιακά προγράμματα στην Ελλάδα, δεν μπορώ να τα ισοπεδώσω όλα, όμως με την έλλειψη κονδυλίων, με τις περικοπές σε διδακτικό προσωπικό, με τους μισθούς που γίνονται όλο και λιγότεροι, πιστεύω ότι και οι ίδιοι οι διδάσκοντες χάνουν την όρεξή τους, πέφτει το επίπεδο. Θα έλεγα ότι για μεταπτυχιακές σπουδές και διδακτορικό θα έπρεπε κάποιος να πάει στο εξωτερικό. Εκεί όταν είσαι υποψήφιος διδάκτορας, σε αντιμετωπίζουν σαν επιστήμονα, όχι σαν χαμάλη του καθηγητή. Σου επιτρέπουν δημοσιεύσεις με το όνομά σου, βρίσκεσαι αξιοκρατικά σε ερευνητικά προγράμματα, μπορείς να πας και να μιλήσεις σε συνέδρια. Στην Ελλάδα, αυτά σπάνια επιτρέπονται , έως ποτέ, με εξαίρεση κάποιους καθηγητές που δεν έχουν αυτά τα κόμπλεξ και έχουν βοηθήσει – αλλά δυστυχώς είναι λίγοι. Ακούγεται σκληρό, αλλά έτσι είναι.

 

ΕΡ: Τι σημαίνει για εσάς Ελλάδα;

ΑΠ: Επιστροφή θα έλεγα. Ναι. Πάντα επιστρέφω. Γιατί θεωρώ ότι γυρνώ σε αυτό που είμαι. Τη χώρα σου την κουβαλάς μέσα σου, όπου και να πας. Είναι αυτό που είσαι, σε προσδιορίζει. Δεν θα μπορούσα να είμαι κάτι άλλο από ελληνίδα. Ειλικρινά. Ούτε το έχω αρνηθεί ποτέ, ή είναι κάτι που ντρέπομαι γι αυτό. Όσο άσχημη και να είναι η κατάσταση στη χώρα, πάντα θέλω να γυρίζω και πάντα στεναχωριέμαι και πολλές φορές απογοητεύομαι και ξανάρχομαι.

ΕΡ: Εάν μπορούσατε να κάνετε εσείς μία ερώτηση, ποια θα ήταν αυτή;

ΑΠ: Ανάλογα το ακροατήριο. Αν είχα μπροστά μου φοιτητές, μία ερώτηση που θα έκανα ήταν πως ονειρεύονται τη ζωή τους τα επόμενα χρόνια και τις κάνουν γι αυτό, για να γίνει πραγματικότητα. Θα ήθελα να ξεκινήσω μία συζήτηση πάνω σε αυτό. Εάν είχα μπροστά μου πολίτες από διαφορετική κοινωνική διαστρωμάτωση, Γιατί δεν αντιδρούν… Τι περιμένουν, τι άλλο;

 

Έργα Ελλήνων

Μία ακαδημαϊκός, ρεπόρτερ για λογαριασμό των Ηνωμενων Εθνών

Η Φραγκίσκα Μεγαλούδη ξεκίνησε με τελείως διαφορετικές επαγγελματικές προδιαγραφές και σχέδια. Σπούδασε Αρχαιολογία και Ιστορία Τέχνης στην Φιλοσοφική Αθηνών και Μεσαιωνική Ιστορία στη Γαλλία. Κυρίως επειδή είχε μια εμμονή με τη Γαλλία και όχι τόσο με το αντικείμενο των σπουδών της, συνέχισε με ένα μεταπτυχιακό στην Περιβαλλοντική Αρχαιολογία από τη Σορβόννη. Τα χρήματα λιγοστά, μια υποτροφία όμως από το Πανεπιστήμιο της Σορβόννης και από το Ίδρυμα Κρατικών Υποτροφιών της Ελλάδας συνέβαλλε ώστε να ολοκληρώσει το διδακτορικό της στην Αρχαιολογία/Αρχαιοβοτανική από την Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales στο Παρίσι και στην Τουλούζη.

Μετά απο επτά χρόνια στη Γαλλία επέστρεψε στην Ελλάδα. Ξεκίνησε να διδάσκει στο Τμήμα Μεσογειακών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Αιγαίου στη Ρόδο. Η πανεπιστημιακή καριέρα ανερχόμενη. Συνέδρια, διαλέξεις, ένα βιβλίο, 25 άρθρα σε επιστημονικά περιοδικά. Το 2008 έγινε Λέκτορας Ευρωπαϊκής Προϊστορίας στο Πανεπιστήμιο της Δυτικής Αυστραλίας στο Περθ.

Ώσπου κάποια στιγμή ένιωσε πως όλο αυτό δεν την γέμιζε. Ήθελε να δουλέψει με ανθρώπους και όχι με θεωρίες. Ενα πρωί, σηκώθηκε και έφυγε, έτσι απλά. Σκοπός της, να βρεθεί στην Αφρική, την Ασία, οπουδήποτε και να δουλέψει δίπλα σε όσους είχαν ανάγκη…

Ο δρόμος βέβαια δεν ήταν εύκολος. Η πρώτη της εμπειρία με μια ελληνική Μη Κυβερνητική Οργάνωση στη Μέση Ανατολή, δεν ήταν ακριβώς αυτό που περίμενε, τουλάχιστον από επαγγελματική άποψη. Συνέχισε με αρκετές δυσκολίες και αμφιβολίες, με περιόδους ανεργίας, απογοήτευσης αλλά και ελπίδας. Κάπου εκεί ήρθε το «ρεπορτάζ» στη ζωή της. Γνωρίζοντας πως να κάνει έρευνα, και έχοντας την δυνατότητα να ταξιδεύει αλλά και μια μικρή εμπειρία από ΜΚΟ μπόρεσε να στραφεί στο λεγόμενο «ανθρωπιστικό ρεπορτάζ».

Ξεκίνησε να συνεργάζεται με εφημερίδες και sites στην Ελλάδα και το εξωτερικό και κάποιες συγκυρίες την έφεραν στην Μπανγκόκ όπου εργάζεται, για το πρακτορείο ανθρωπιστικών ειδήσεων του ΟΗΕ το Irin News. Παράλληλα συνεργάζεται με το  ThePressProject, το  the insider και το tvxs.gr, την  εφημερίδα Νέος Κόσμος στην Μελβούρνη της Αυστραλίας (ελληνική και αγγλική έκδοση) 
Κείμενά της έχουν δημοσιευθεί στην The Guardian και στην Huffington post.

 

ΣΧΟΛΙΑ

  Σχόλια: 1

  1. ΚΑΒΥΡΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

    Γεια σας σας; γνωριζω λιγα για σας προσπαθω να μαθαινω οτι μπορω και γοητευομαι απο την τοσο ενδιαφερουσα προσωπικοτητασας .
    Παρα το οτι εργαζομαι 35 χρονια και μαλιστα σε θεση Ευθυνης της ΕΤΕ νομιζω οτι ο θαυμασμος για οτι ανακοινωση ακουω ειναι μεγιστος .Θα ηταν ονειρο ζωης και μαθημα να σας γνωριζω περισσοτερο και μαλιστα να σας συναντησω εστω για λιγο αν ειχατε την ευγενη διαθεση..


ΠΡΟΣΘΕΣΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΟΥ